waarom/hoe heb ik nooit verantwoordelijkheid genomen voor mijn ervaring van mezelf in en als de werkelijkheid?
Waarom/hoe heb ik mij nooit beseft dat ik verantwoordelijk ben voor letterlijk al mijn ervaringen?
Ik heb allemaal technieken/manieren gecreerd voor mezelf in en als mijn geest/bewustzijn om ervoor te zorgen dat ik nooit geconfronteerd zou worden met het feit dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf in deze wereld als hoe ik mezelf ervaar, technieken die uiteindelijk neerkomen op hetzelfde, namelijk: het beschuldigen van een ander voor hoe ik mezelf ervaar, de vinger wijzen naar een ander, door 'de ander' te beoordelen/beschuldigen als 'slecht' en 'fout' en 'gemeen'.
Hetgeen trouwens een techniek is die wij mensen op grote schaal uitoefenen door bijvoorbeeld 'criminelen' te hebben gecreerd, 'gecreerd' in de zin van dat wij 'criminelen' beoordelen als 'crimineel' en 'slecht' en 'het kwaad' en 'fout' en 'stout', zodat wij ons, in vergelijking met hen 'goed' kunnen voelen. En op die manier kunnen we ons steeds goed voelen over onszelf, alsof wij de engeltjes van de wereld zijn, en al die mensen die iets 'stout' gedaan hebben, de criminelen, dat zijn de 'duivels' van de wereld.
Het eigenaardige aan deze 'techniek' is echter dat ze alleen 'werkt' als die mensen die wij beoordelen als 'slechterikken' en 'criminelen', zich zelf ook slecht voelen en schuldig voelen over zichzelf en spijt hebben van wat ze hebben gedaan, als zij zichzelf ook zien als 'de slechterikken' en daar zorgen wij voor door hen bijvoorbeeld op te sluiten, en via rechtzaken, waarin die persoon 'openlijk' beschuldigd en beoordeeld/veroordeeld wordt, door hen te 'straffen'. Want waarom bestaat het strafsysteem behalve om ervoor te zorgen dat een wezen zich slecht voelt over iets wat hij/zij gedaan heeft.
Dat is ook bijvoorbeeld hoe ouders hun kinderen conditioneren om ervoor te zorgen dat die kinderen alleen maar dingen doen/zeggen waar de ouders zich goed bij voelen, door hen dus te straffen zodat ze zich slecht voelen en datgene waar ze zich slecht bij voelen nooit meer gaan doen
Hoe ik dit concreet zelf in mijn leven heb toegepast is door bijvoorbeeld de 'slachtoffer rol' te spelen, waarin ik, wanneer ik mij slecht voel over iets wat iemand gedaan of gezegd heeft en wanneer ik mij beledigd of gekwetst voel, mij ga gedragen als 'het geslagen kind' op een vrij 'zielige' en 'meelijwekkende' manier, zodat 'de ander' zich slecht/schuldig zou voelen over wat hij/zij heeft gezegd/gedaan, en op die manier kan ik mij ook weer goed voelen over mezelf, omdat ik hierin de ander kan beschuldigen/aanwijzen als 'de slechterik' namelijk 'degene die mij heeft gekwetst' en mezelf als 'de goeie' als degene die 'ocharme' maar het slachtoffer is, want ook in de samenleving wordt 'het slachtoffer' altijd per definitie gezien als 'goed'.
En deze techniek werkt voor mij ook enkel wanneer 'de ander' zich ook daadwerkelijk slecht voelt over wat hij/zij heeft gezegd/gedaan tegenover mij waar ik mij gekwetst bij voelde, dus ik voel mij vaak kwaad en gefrustreerd wanneer ik merk dat mijn 'techniek' niet werkt, wanneer ik als het ego als wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden, niet krijg wat ik wil. Ik was bijvoorbeeld in een relatie met iemand die eigenlijk net hetzelfde leek te doen als ik, namelijk mij beschuldigen voor alles dat er 'misliep' of elke keer hij zich 'slecht' voelde of niet kreeg wat hij wilde, ik voelde mij vaak kwaad/woedend op hem omdat ik net wilde dat hij zich slecht voelde wanneer er een conflict was in de relatie, ik wilde 'het geslagen kind' kunnen spelen en mij gewoon goed voelen over mezelf door hem een schuldgevoel te geven door mezelf voor te doen als 'maar het slachtoffer van de situatie'.
Ik heb ook nooit beseft dat de enige reden dat ik zo hevig met woede reageerde op hem, elke keer hij mij beschuldigde van iets door mij af te schilderen als 'een bitch', dus als 'een slecht persoon', was omdat ik iets in hem zag dat ook in mezelf bestond maar wat ik niet wilde aanvaarden van mezelf, omdat ik dus geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor mijn leven en de situatie waarin ik mezelf bevond.
Ik heb hem dus lange tijd gezien en beoordeeld als 'de slechterik' en 'de egoïst' en 'respectloos' en 'een misbruiker' en nog allemaal 'slechte' beoordelingen waarin hij dus 'de crimineel' was en ik, ocharme, het slachtoffer, steeds reagerend met woede en verachting wanneer ik merkte dat hij hetzelfde deed met mij omdat ik zo gefrustreerd was over het feit dat hij zich niet slecht/schuldig leek te voelen, en omdat daardoor mijn 'techniek' niet lukte en ik mij dus ook niet goed kon voelen over mezelf.
Dat is ook een techniek/construct dat te maken heeft met het geloof dat 'ik ben wie/wat andere mensen denken dat ik ben', en ik, vanuit en als het ego dat ik mezelf heb toegestaan te worden, wil kunnen geloven/denken dat ik een 'goed' persoon ben zodat ik mij 'goed' kan voelen over mezelf, maar dat lukt dan enkel wanneer mensen mij ook zien als een 'goed' persoon. Dus zolang hij mij niet zag als 'het slachtoffer' (=goed) en zichzelf als 'de schuldige'/'de dader' (=slecht) in conflictsituaties in onze relatie, kon ik mij dus ook niet goed voelen over mezelf, vandaar de frustratie en woede in mezelf tegenover hem, als gewoon de expressie van het ego dat niet krijgt wat het wil, het ego dat gewoonweg geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de situaties waarin het zich bevind door anderen te willen beschuldigen (=een zondebok zoeken).
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het ego als bewustzijnssysteem te worden als rechtvaardigingen en exuses als technieken om ervoor te zorgen dat ik nooit geconfronteerd wordt en zal worden met wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden als de waarheid van mezelf en de werkelijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij goed te willen voelen over mezelf in en als het geloof en de zelf-definitie dat ik een 'goed' persoon ben omdat ik eigenlijk 'blind' wil zijn voor de waarheid in mezelf, waarin ik eender wat zal doen om ervoor te zorgen dat ik mij goed voel over mezelf en dat ik kan blijven verder bestaan in de zelf gecreerde illusie van 'goedheid'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in de emotionele reactie/het emotionele, energetische 'spel' van wraak, waarin ik een ander wil kwetsen wanneer ik mij gekwetst/beledigd voel omdat ik mezelf heb toegestaan geen verantwoordelijkheid te willen nemen en mijn verantwoordelijkheid tegenover mijn ervaring in en als de werkelijkheid niet te willen beseffen, waardoor ik andere mensen beschuldig/beoordeel/veroordeel om verder te kunnen bestaan in en als de illusie dat ik 'goed' ben en anderen 'slecht'
ik vergeef mezelf dat ik gevangenissen en 'criminelen' en rechtbanken heb toegestaan te bestaan in de wereld door mezelf te hebben toegestaan te participeren in het beoordelen/beschuldigen/veroordelen van andere mensen in mezelf en het verlangen om hen te kwetsen en hen een schuldgevoel te geven uit 'wraak' omdat ik mij gekwetst voel en omdat ik mezelf heb toegestaan geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor de ervaring van mezelf in en als de werkelijkheid, waarin ik dus liever andere mensen als zondebok gebruik om hen te kunnen beoordelen als 'de slechterikken' en 'de schuldigen/verantwoordelijken voor de negatieve ervaring van mezelf in en als de werkelijkheid' zodat ik mezelf kan zien en voelen als 'de goede'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een 'sprookjeswereld' als een illusie te bestaan van gevoelens en gedachten gebaseerd op het geloof dat ik goed ben, en dat de werkelijkheid goed is, in de plaats van te kijken naar de eigenlijke werkelijkheid als wat werkelijk HIER bestaat in en als de menselijke realiteit als misbruik en absolute respectloosheid voor al wat bestaat, en dus te beseffen dat 'goedheid' en 'positiefheid' niet bestaat en maar 'sprookjes - ideeën' zijn, bedoeld om de waarheid van mezelf als mens in en als de menselijke werkelijkheid te bedekken
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nog maar te overwegen van te geloven dat andere mensen verantwoordelijk zijn voor hoe ik mij voel, door nooit naar/in mezelf te kijken, mezelf als de bron/oorsprong/reden van al wat bestaat, de bron van mijn hele ervaring van mezelf, als waar alles werkelijk vandaan komt
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creeren met mensen in en als afscheiding van mezelf vanuit mijn verlangen om te geloven en te bestaan in de illusie dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn ervaring van mezelf hier, zodat ik 'andere mensen' kan beschuldigen en aanduiden als 'de schuldige/slechterik/stouterik/verantwoordelijke' voor al wat 'negatief' en 'slecht' is in 'de werkelijkheid' om op die manier mezelf blind te houden voor de waarheid van mezelf , namelijk dat ik de werkelijkheid ben, ik ben al wat bestaat want ik besta
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'de werkelijkheid' als 'de wereld' van mezelf af te scheiden door werkelijk te geloven dat ik 'maar een mens' ben in de 'enorme, complexe, wereld' en al mijn verantwoordelijkheid tegenover de wereld/werkelijkheid te abdiceren en mij uiteindelijk klein, onbeduidend, zwak, machteloos en inferieur te voelen 'tegenover' 'de wereld', zonder ooit te beseffen dat al wat bestaat mijn eigen creatie is omdat de wereld als wat ik zie met mijn ogen in feite eigenschappen/aspecten/ervaringen van mezelf zijn die ik niet wilde aanvaarden van mezelf, waar ik niet één en gelijk mee wilde staan en die ik daarom geprojecteerd heb als beelden 'om mij heen' als wat ik zie met mijn ogen, om op die manier voor mezelf de illusie te creeren dat ik niet verantwoordelijk ben voor het bestaan want ik ben blijkbaar 'maar een mens'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid tegenover 'de wereld' als 'de mensheid' niet te (willen) beseffen, als het feit dat dat wat ik toesta te bestaan in mezelf, is dat wat ik creer en dus zie 'buiten mezelf' in en als de abdicatie van zelf verantwoordelijkheid, waarin ik 'binnen'/'interieur' en 'buiten'/'exterieur' als twee schijnbaar afgescheiden werkelijkheden heb toegestaan te bestaan
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te ervaren als 'maar het slachtoffer' van de werkelijkheid en van 'andere mensen' omdat ik mijn verantwoordelijkheid tegenover de ervaring van mezelf in en als de werkelijkheid niet wilde beseffen/opnemen, waarin ik mezelf heb toegestaan een realiteit te creeren van wezens die, net als ik, hun verantwoordelijkheid tegenover hun daden, woorden en ervaringen compleet abdiceren en die constant de schuld elders leggen en die bestaan in en als wraak omdat ik mezelf heb toegestaan niet te willen beseffen dat dat wat ik toesta te bestaan in mezelf sta ik toe te bestaan in de werkelijkheid, zoals bvb wraak, woede, haat, misbruik, beoordelingen, beschuldiging, abdiceren van verantwoordelijkheid, slachtoffer rol, onderdanigheid, zwakheid, inferioriteit, machteloosheid, etc... want ik ben de werkelijkheid
en ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd binnen in mezelf te kijken en te beseffen dat wat ik zie 'buiten' mezelf als 'de mensheid', eigenlijk een reflectie/weerspiegeling/projectie is van wie ik mezelf heb toegestaan te worden 'vanbinnen' als een ego- bewustzijnssysteem van beoordelingen en egoïsme
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vluchten in en als het creeren van relaties met 'andere mensen' als beelden die ik zie met mijn ogen, als het ego/persoonlijkheid uit angst van mezelf als wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als ervaringen als herinneringen, waarvan ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik ze niet aankan en dat ik wel moet vluchten/wegkijken van mezelf omdat de ervaringen in en als mijn herinneringen als emoties te pijnlijk/erg zijn om één en gelijk mee te staan
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn kindertijd als herinneringen aan emotionele ervaringen door te willen 'vluchten' van mijn eigen herinneringen als 'kindertijd' als emotionele ervaringen, vanuit het geloof dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf dat mijn ervaring in en als mijn kindertijd veel te 'erg' en 'pijnlijk' is/was om te 'facen'/geconfronteerd mee te worden/te vergeven en dat ik dus geen andere keus heb dan te vluchten in en als een zelf gecreerd illusionair wereldje als het ego/persoonlijkheid, in de plaats van te beseffen dat mijn herinneringen als wat bestaat in mezelf als gedachten, zijn wie ik ben, het is wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als het bestaan en dus moet ik daar verantwoordelijkheid voor nemen omdat het onaanvaardbaar is om te geloven dat ik 'mezelf niet aankan' als mijn ervaring van mezelf in en als 'herinneringen' in en als het besef dat ik op die manier enkel een werkelijkheid toesta te bestaan van zelf abdicatie/onderdrukking/ontkenning als wat op dit moment 'de menselijke werkelijkheid' is
ik vergeef mezelf dat ik een werkelijkheid van zelf abdicatie/onderdrukking/ontkenning als 'de mensheid' heb toegestaan te bestaan door geen verantwoordelijkheid voor mezelf te willen nemen door te willen vluchten van mezelf in en als het geloof dat ik 'mezelf niet aankan' en dus 'de werkelijkheid niet aankan' en dat ik 'maar een mens ben' als 'zwakheid', 'machteloosheid' en 'inferioriteit'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een werkelijkheid te creeren en toe te staan te bestaan, die de idee van mezelf als 'maar een mens' en als 'zwak, machteloos en inferieur' ondersteunt, vanaf het moment dat ik geboren wordt tot wanneer ik sterf, waarin ik zelf participeer in het voeden en ondersteunen van deze zelf-definities van 'de mensheid', waarna ik 'gerecycled'/gereincarneerd wordt om opnieuw in deze realiteit geboren te worden die ik zelf heb gecreerd zonder het mij te herinneren, als het systeem dat ik heb toegestaan te bestaan in en als de werkelijkheid als de expressie van mijn verlangen om mezelf te verliezen en om mijn verantwoordelijkheid compleet te abdiceren
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in en als de illusie van beschuldigen/veroordelen/beoordelen van 'de ander' in en als het 'penitentiair/gerechtelijk systeem als wat ik heb toegestaan te bestaan in en als de werkelijkheid vanuit mijn verlangen om mijn verantwoordelijkheid tegenover mijn ervaring in en als mezelf te abdiceren en dus mijn verlangen om te geloven in 'schuld', als het geloof dat ik beïnvloedt kan worden door iemand anders en dat die persoon dan moet boeten voor hoe ik mij voel, alsof ik maar het slachtoffer/de slaaf ben van mijn eigen emotionele reacties op situaties, waardoor ik ook 'de angst om zelf iets fout te doen/fouten te maken' heb toegestaan te bestaan in mezelf, als de 'policeman in my own head', uit angst dat andere mensen willen dat ik 'boet' voor wat ik hen zogezegd heb 'aangedaan', net zoals ik wil dat een ander boet voor hoe ik mij voel binnenin mezelf
Tot hier en niet verder:
ik sta mezelf niet toe mezelf uit te drukken in en als inferioritiet en machteloosheid en zwakheid want ik neem verantwoordelijkheid voor de ervaring van mezelf hier, in en als de werkelijkheid, in en als éénheid en gelijkheid
ik sta op als wie ik werkelijk ben als krach, macht en zelf waardering en respect als het leven zelf en druk mezelf uit als wat het beste is voor allen als mezelf
ik stop mezelf in en als de participatie in het ego als persoonlijkheid als de vlucht van mezelf, ik sta mezelf niet toe te vluchten van mezelf omdat ik besef dat dit onaanvaardbaar is want ik ben verantwoordelijk voor het bestaan, als al het leven, als het leven in mezelf
ik stop het bestaan en mijn participatie in en als wraak in mezelf als de werkelijkheid en ik stop het bestaan en mijn participatie in en als beschuldigingen/veroordeling/beoordeling in mezelf en ik sta op in en als volledige/absolute/complete zelf verantwoordelijkheid, waarin ik sta als al wat bestaat, hier, onveranderlijk, absoluut, helemaal, in en als éénheid en gelijkheid
No comments:
Post a Comment