Veel mensen worden depressief naar het eind van hun leven toe, of ergens in het midden, wanneer ze terugkijken op al die dingen die ze gedaan hebben in hun leven, al die beslissingen die ze genomen hebben, al wat ze hebben opgebouwd dat zo belangrijk leek in het moment, maar dat nu enkel een leeg gevoel achterlaat. Omwille van die ‘onbewuste’/’onderhuidse’ vraag ‘is het werkelijk belangrijk geweest? Wat betekent het eigenlijk echt?’
Hoe komt het toch dat wij zoveel dingen doen de hele tijd, we zijn zo gehaast in het ‘opbouwen van ons leven’, in het ‘alles gedaan krijgen’, de hele tijd bezig met van alles en nog wat: gezin – hobby’s – uitgaan – verjaardagsfeesten – huis bouwen – werken, werken en nog eens werken – geëngageerd zijn in verenigingen – promotie maken – kinderen maken – kennis vergaren/bijleren/wijzer worden – kinderen opvoeden – grootouders worden - … alsof we aan één of ander groots en belangrijk project aan het werken zijn dat koste wat kost ‘afgewerkt’ moet worden en waar ons hele leven aan gespendeerd moet worden,
Om dan uiteindelijk ‘terug te kijken’ op alles met een gevoel van vertwijfeling, spijt, angst, teleurstelling, depressie, enzovoort en met een ‘knagend’ gevoel dat het allemaal misschien toch niet zo verschrikkelijk belangrijk was als hoe het aanvoelde in het moment?
De reden is dat we ons graag ‘belangrijk’ voelen, we hebben graag het gevoel dat we belangrijke dingen doen/zeggen, en dat het leven dat we aan het ‘opbouwen’ zijn en alles dat we doen/verwezenlijken, werkelijk enorm speciaal en belangrijk is. Maar als je jezelf bekijkt in en als de eigenlijke werkelijkheid, namelijk in de wereld van biljoenen wezens die elk op zich ook geloven dat ze oh zo belangrijk zijn, dan moet je tot de conclusie komen dat alles wat je gedaan hebt in je leven nooit echt iets betekend heeft.
Want: wat is eigenlijk echt belangrijk? Wat in deze wereld dat je kan doen, zal ooit echt belangrijk geweest zijn, en iets uitgemaakt hebben?
Kijkend naar deze wereld, waarin er zoveel misbruik en verschrikkelijke dingen gebeuren, is het geen wonder dat als ‘ik’ mijn leven leid alsof ik daar niets mee te maken heb, mij alleen maar bezig te houden met ‘mijn eigen persoonlijke spirituele zoektocht naar persoonlijk geluk en vreugde en vrede’, dat ik uiteindelijk leeg en vertwijfeld achterblijf, beseffend dat ik nooit werkelijk echt iets gedaan heb en dat ik in feite mezelf/mijn leven verspild heb aan egoisme, waardoor/waarin ik een wereld toestond te bestaan waarin zoveel wezens misbruikt worden zonder dat ik er ooit iets aan gedaan heb. Ik heb nooit opgestaan in en als het besef dat deze wereld van mensen als misbruik het eigenlijk niet waard is om ‘een leven in op te bouwen’, het is onaanvaardbaar te geloven dat ‘geluk’ en ‘liefde’ en ‘vreugde’ en ‘vrede’ bestaat in een wereld zoals deze die net het tegendeel laat zien, en het is onaanvaardbaar enkel voor mezelf persoonlijk op zoek te gaan voor mijn eigen privé-ervaring van geluk, vrede en liefde, wetende dat de rest van het bestaan crepeert.
Ook al wil ik het niet aanvaarden/beseffen van mezelf, maar dit is egoïsme, en het is de reden van alle depressiviteit/vertwijfeling/teleurstelling/spijt/schuld/… die in mezelf bestaat, de reden waarom zoveel mensen op zoek gaan naar ‘de spirituele ervaring’ als een vlucht van deze ‘negatieve’ gevoelens die allemaal afkomstig zijn van mijn egoïsme. Spiritualiteit is dan, in de plaats van mijn egoisme te stoppen en op te staan in en als wat het beste is voor allen als één als gelijk, de onderdrukking van deze negativiteit die in feite de waarheid/werkelijkheid van mezelf als wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden laat zien.
Dus, de reden dat zoveel mensen, naarmate ze ouder worden en een heel leven hebben opgebouwd, kinderen hebben gekregen, en hebben geparticipeerd in al de zaken die hen het gevoel/idee/geloof gaven dat ze speciaal en belangrijk zijn, zich plots gaan bezig houden met ‘spiritualiteit’ als één of andere ‘zoektocht naar innerlijke vrede, vreugde en liefde’ is omdat ze de waarheid van zichzelf en de waarheid van hun leven als egoisme niet aankunnen, en er daarom voor kiezen om die waarheid die pijnlijk aan het knagen is in de vorm van gevoelens van ‘leegte’, ‘twijfel’, ‘depressiviteit’ en ‘spijt’ te onderdrukken/ontkennen en met andere woorden nog dieper te duiken/zinken in het ego als egoïsme als de afscheiding van mezelf van de rest van de wereld, waarin enkel mijn ervaring van mezelf in en als deze werkelijkheid telt, ‘zolang ik mij maar goed/vrolijk/liefdevol/verzadigd/bevredigd/positief’ voel.
En dat hele gedoe van dan die zogezegde ‘liefde, vreugde en positiefheid’ te gaan ‘uitstralen’ naar de rest van de wereld, als één of andere ‘nobele daad’ wat schijnbaar ‘de spirituele mensen’ in deze wereld afschildert als ‘superieur’ en ‘beter’ dan de rest van de wereld , is niets dan een rechtvaardiging van hun egoïsme, een leugen, een excuus om ervoor te zorgen dat ze zelf niet eens doorhebben dat alles wat ze aan het doen zijn, net zoals altijd, alleen maar voor zichzelf is en niemand anders, het is niets dan weer maar eens een expressie van zelf-bevrediging in een realiteit die schreeuwt om verlossing, maar niet gehoord wordt.
Wil je werkelijk van alle 'negatiefheid' verlost geraken, vlucht dan niet in 'positiefheid' maar wees je eigen 'verlosser', vergeef jezelf.
Meer info op:
voor praktische ondersteuning in het process van 'zelf verlossing':
No comments:
Post a Comment