Ik heb altijd de 'perfecte vrouw' willen zijn, sinds ik verlangde naar een relatie, en geloofde dat ik absoluut 'moet' een relatie hebben met een jongen.
Ik merkte namelijk dat ik blijkbaar niet zo gemakkelijk positieve aandacht krijg van jongens, want ze gingen altijd naar de andere meisjes, naar mijn vriendinnen, maar nooit zagen ze mij staan, en daarom moest ik er zelf iets op vinden om toch de aandacht/interesse van jongens te wekken.
Ik probeerde dan maar qua 'persoonlijkheid' aantrekkelijk te zijn door mezelf proberen zoveel mogelijk aan te passen aan de ideeen die ik had in verband met hoe een 'goede' vrouw moet zijn en hoe ze niet mag zijn, de eigenschappen die mannen dus beoordelen als 'goed' en 'slecht' aan vrouwen.
Zoals bijvoorbeeld: 'een vrouw mag niet teveel praten, want ze zaagt en klaagt al snel', als een idee dat ik geleerd had van mijn vader die dat af en toe over mijn moeder zei, dat ze 'weer aan het zagen is' en tegen mij zei hij ooit eens dat 'vrouwen nogal kunnen zagen' en in de¨Disney film 'Ariël, de kleine zeemeermin', die ik meerdere malen bekeken heb, werd er ook gezegd/gezongen 'mannen vallen bijna flauw van zo'n schone stille vrouw'. En dat is de reden dat ik nooit veel gezegd heb, vooral in het bijzijn van jongens omdat ik veronderstelde dat ze mij dan zouden opmerken als een 'uniek meisje' omdat ik niet zo sta te kletsen en te roddelen als de andere meisjes, dat zou dus mijn troef worden om aantrekkelijk te zijn voor jongens om een relatie te kunnen hebben.
Ook wilde ik 'intelligent', 'gevat', 'slim' en 'interessant' zijn omdat ik ook de idee had gekregen dat mannen over het algemeen denken/vinden dat vrouwen 'dom' zijn en eigenlijk niet echt iets interessants te zeggen hebben, waardoor ze liever met hun eigen 'soort' optrekken als het aankomt op eigenlijke conversaties voeren. Ik wilde dan bewijzen dat ik wel interessant en slim ben, even interessant en slim als een jongen zodat ik op die manier ook opgemerkt zou worden als een 'uniek' meisje, anders dan de anderen, waardoor jongens zich misschien daardoor geinteresseerd zouden voelen in mij.
Nog van die 'negatieve' beoordelingen gemaakt door mannen over vrouwen waarin ik me heb proberen te veranderen/onderdrukken zijn bijvoorbeeld 'vrouwen houden alleen van kleding, shoppen en praten over gevoelens, romantiek en liefde', 'vrouwen worden snel emotioneel, maken snel een 'drama en beginnen bij het minste te huilen (wat door mannen gezien/beoordeeld wordt als 'zwak') en 'vrouwen hebben geen humor en zijn snel op hun tenen getrapt', ik heb dus mijn 'natuurlijke' vrouwelijke verlangens onderdrukt en heb mezelf zoveel mogelijk proberen uit te drukken als wat mannen beoordelen als 'goed', namelijk als 'mannelijk' omdat mannen vanuit hun mannelijk ego uiteraard zichzelf superieur vinden als wat voorgeprogrammeerd is in elke man. Ik heb me vrij tot zeer jongensachtig uitgedrukt in mijn kleding en gedrag om een zo 'uniek' mogelijk meisje te zijn in de ogen/beoordeling van jongens in de verwachting dat ze mij zo wel zullen opmerken.
Wat ik blijkbaar niet besefte is dat, hoewel mannen wel kritiek hebben over 'het vrouwelijk gedrag', voelen ze zich daar juist toe aangetrokken, en hetzelfde geld voor vrouwen waarin vrouwen wel kritiek hebben over het gedrag van de man maar tegelijkertijd voelen ze zich ertoe aangetrokken, omdat het net de 'tegenovergestelde pool' is van de polariteit 'man - vrouw' waarin de twee niet zonder elkaar kunnen bestaan, en ze zich aangetrokken voelen tot elkaar net omwille van hun 'anders zijn'.
Maar omdat ik mijn 'natuurlijke' systematische/automatische expressie van mezelf als het 'vrouwelijke ego' heb onderdrukt heb ik mezelf als het ware 'opgesloten' in mijn gedachten, ver weg van mijn eigenlijke fysieke expressie, waardoor ik over alles nadacht en alles analyseerde in de plaats van gewoon te zijn/bestaan en mezelf uit te drukken als 'de natuur', als wat geacht wordt 'natuurlijk' te zijn als 'de natuurlijke expressie van de vrouw'.
Die onderdrukking van mijn natuurlijke expressie, resulteerde ook in de ervaring van schaamte. Vroeger had ik mij bijvoorbeeld enorm beschaamd gevoeld om over mezelf op zo een open manier te schrijven/spreken, over seksualiteit en verlangens, wetende dat mensen mijn woorden kunnen lezen/horen.
Maar dankzij zelf vergeving heb ik die schaamte kunnen vergeven/loslaten door te beseffen dat het alleen maar een systeem geweest is, ik ben alleen maar een systeem geweest als voorgeprogrammeerde/automatische verlangens/ideeën/persoonlijkheden/etc... en ik heb mezelf nooit uitgedrukt als wie ik werkelijk ben als het leven zelf. Tot dat besef ben ik gekomen door zelf vergeving toe te passen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om de perfecte vrouw te zijn om opgemerkt te worden door jongens/mannen, zodat zij zich geinteresseerd zouden voelen in mij en mij zouden zien als 'een vrouw waar ze wel mee zouden willen trouwen'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren en definieren als 'de perfecte vrouw' omdat ik mezelf zo heb gecreerd als een 'persoonlijkheid' als uiterlijk gedrag vanuit het verlangen naar een relatie als seks dus eigenlijk is dit niet wie ik werkelijk ben aangezien het maar een gelimiteerde systematische expressie is die bestaat in en als een voorgeprogrammeerd verlangen als het verlangen naar seks
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat de gelimiteerde ervaring en expressie van de persoonlijkheid als het ego gebaseerd op verlangen naar seks, is wie ik werkelijk ben zonder te beseffen dat het maar een systeem is als automatische reacties gebaseerd op een gepreprogrammeerd verlangen als verlangen naar seks omdat ik mezelf nooit heb toegestaan mezelf te onderzoeken en mij af te vragen 'wie ben ik? ' en 'waar komen deze ervaringen vandaan?' en 'waarom ervaar ik mij zo?'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd technieken en mechanismen te zoeken om aantrekkelijk te zijn voor jongens vanuit het geloof dat ik een relatie moet hebben dat ik heb toegestaan te laten programmeren in mezelf als het geloof dat het leven draait om relaties en seks en dat ik absoluut een partner moet hebben, een geloofsysteem dat versterkt werd door wat ik zag van mijn omgeving als de andere meisjes van mijn leeftijd waar ik mezelf mee heb geidentificeerd vanuit het geloof dat ik 'erbij moet horen'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij anders voor te doen dan wie ik eigenlijk ben om te krijgen wat ik wil vanuit het ego dat ik mezelf heb toegestaan te worden als het geloof dat ik superieur ben en dat mijn verlangens het allerbelangrijkste zijn dat bestaat waarin alles geoorloofd is zoals het misleiden en manipuleren van andere wezens om die verlangens te kunnen bevredigen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de leugen die ik van mezelf presenteer als mijn 'persoonlijkheid' die ik gecreerd heb om verborgen verlangens te kunnen bevredigen, waarbij de persoonlijkheid in feite de machine/het systeem is dat in functie staat van het zorgen dat die verlangens bevredigd worden
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op zoek te zijn naar 'de ervaring van seks' vanuit/als het ego - bewustzijnssysteem als persoonlijkheid als wat/wie ik mezelf heb toegestaan te worden als een automatisch, gepreprogrammeerd verlangen waarvan ik me niet eens bewust was waarom/hoe/wat ik eigenlijk ervaar, de 'menselijke ervaring' zomaar aanvaardend als iets dat mij 'overkomt', waarin ik mezelf heb verloren als het zelf directieve principe van mezelf als het leven zelf als wie ik eigenlijk werkelijk ben
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren als een ééndimensionele ervaring/beschrijving/definitie van mezelf in deze realiteit, namelijk als 'vrouw', als een kant van de polariteit mannelijkheid-vrouwelijkheid waarin alle mensen worden opgedeeld in en als het geloof dat mannen vrouwen nodig hebben om te bestaan en omgekeerd, waarin ik als 'vrouw' dus geloof dat ik een 'man' nodig heb om te bestaan als mijn zelf-definitie van 'vrouw' waardoor ik mezelf heb toegestaan een vals beeld van mezelf te presenteren als 'de perfecte vrouw' om mannen te kunnen manipuleren/verleiden/bedriegen om te krijgen wat ik wil, namelijk een relatie/seks met een man, omdat ik mezelf heb toegestaan het ego te worden als het geloof dat ik superieur ben en dat mijn persoonlijke verlangens belangrijk zijn en dus koste wat kost bevredigd moeten worden, waarin het geoorloofd lijkt om andere wezens te gebruiken/misbruiken
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan woorden zoals 'vrouw' en 'man', door mezelf te identificeren met het woord 'vrouw' en mezelf als zelf expressie te beperken/limiteren tot enkel de expressie van het woord 'vrouw' als wat ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik ben, zonder ooit te beseffen dat dit een ongelooflijk gelimiteerde expressie is als een woord dat ik heb geleerd en dat ik dus heb toegestaan te bestaan in mezelf
dus: ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van de polariteit van mannelijkheid - vrouwelijkheid in en als de menselijke werkelijkheid als waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf te ervaren door te geloven dat 'de menselijke werkelijkheid' als het bestaan van mannen en vrouwen als twee delen van éénzelfde polariteit, 'nu eenmaal de werkelijkheid is' , in de plaats van te beseffen dat ik mannelijkheid en vrouwelijkheid en 'man' en 'vrouw' als woorden/definities gekoppeld aan allerhande definities en geloofsystemen over wat het betekent om een 'man' te zijn en wat het betekend om een 'vrouw' te zijn zelf heb toegestaan te bestaan in mezelf en dat ik dus de creator ben voor 'de menselijke realiteit' als wat bestaat in en als de werkelijkheid en als hoe ik mezelf ervaar in en als de werkelijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn vader door naar hem te kijken op een gepreprogrammeerde manier waarin ik hem zag als 'de man in mijn leven' en waarin ik ook een relatie wilde met iemand zoals hem, aangezien hij mijn voorbeeld was van 'de perfecte man' als 'de enige man in mijn leven', omdat ik mezelf had toegestaan mezelf te identificeren als 'meisje' en allerhande definities en geloofsystemen daaraan had gekoppeld zoals 'meisjes en jongens horen samen' en 'als meisje/vrouw moet je een relatie hebben met een jongen/man' omdat dat het voorbeeld was dat ik kreeg van hoe mannen en vrouwen in relatie staan tot elkaar bij het zien van mijn ouders
tot hier en niet verder:
ik sta mezelf niet toe te geloven dat ik gelimiteerd ben als een definitie als een woord als een ééndimensionele ervaring van mezelf
ik ben vrijheid en ik aanvaard mezelf als onvoorwaardelijke vrijheid als de ongelimiteerdheid van het leven zelf in en als éénheid en gelijkheid
ik besef dat 'mannelijkheid' en 'vrouwelijkheid' en 'man' en 'vrouw' maar woorden zijn die één en gelijk zijn aan elkaar
ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf als de creator van deze werkelijkheid als de ervaring van mezelf HIER want ik besef dat ik besta en dus ben ik verantwoordelijk voor het bestaan in en als éénheid en gelijkheid
ik sta mezelf niet toe mezelf uit te drukken als een leugen, als een valse presentatie van mezelf als het ego, als het geloof dat ik superieur ben,
ik druk mezelf uit in en als nederigheid, in en als respect voor al wat bestaat en in en als absolute en volledige consideratie van al wat bestaat als één en gelijk met mezelf
No comments:
Post a Comment