ik herinner mij dat ik, zo rond mijn 11-12 jaar, een 'sprong' in mijn 'persoonlijkheid' heb gemaakt, waarin ik 'plots' de wereld en mezelf en andere mensen in de wereld anders ervoer.
Plots had ik andere 'prioriteiten', voor mijn elf jaar bestond mijn leven voornamelijk gewoon uit mij amuseren en gewoon 'mezelf zijn', maar daarna heb ik als het ware de 'beslissing' gemaakt om te leven als een 'ego', namelijk als het verlangen om 'iemand' te zijn in deze wereld, het verlangen om opgemerkt te worden, om 'speciaal' te zijn, om 'populair' en 'beroemd' te zijn, en om dus andere mensen (als de kinderen van mijn jaar op school) te gebruiken vanuit dat verlangen.
Plots moest en zou ik bij de 'populaire kinderen' horen, ik liet mijn voormalige vrienden volledig vallen gewoon om te kunnen 'horen' bij en geaccepteerd te worden door de meisjes die het meeste aandacht kregen van de jongens, de 'populaire meisjes' zoals ze toen genoemd werden, terwijl ik daar voordien niet echt bij stilstond en mij niet echt zoveel bezig hield met jongens en relaties, was dat nu precies al wat er bestond en al wat ik zag. Er werden ineens 'koppeltjes' gevormd op de speelplaats tussen meisjes en jongens, en ik wilde dat ook, ik wilde ook die 'speciale aandacht' krijgen van de jongens. ik wilde dat ook 'hebben', zo een 'relatie' als wat ik zag bij de andere kinderen.
Vanaf toen is mijn 'persoonlijkheid' als het ware 'gevormd', mijn persoonlijkheid als wie ik altijd heb geloofd dat ik ben, als gebaseerd op een verlangen om 'erbij te horen' en om 'iemand' te zijn in de wereld van mensen, het verlangen om 'belangrijk' te zijn. Want om 'erbij te horen', om dus geaccepteerd te worden door 'de populairen', moest ik bewijzen dat ik het waard was om 'erbij te horen' en dat ik 'acceptabel' was, en aangezien ik er niet even 'knap' en 'aantrekkelijk' uitzag als de andere meisjes voelde ik mij genoodzaakt op zoek te gaan naar andere eigenschappen om mezelf 'interessant' en 'aantrekkelijk' te maken, zoals bijvoorbeeld 'humor', omdat ik merkte dat degenen die 'grappig' waren, die de rest dus aan het lachen konden brengen en amuseren, veel aandacht kregen en veel 'vrienden' hadden.
Iedereen vond hen leuk en zij werden automatisch aanvaard in de 'populaire groep' omdat ze iedereen konden amuseren en entertainen. Vanaf dan ben ik 'humor' gaan gebruiken als een 'persoonlijkheids kenmerk' waarmee ik mezelf identificeerde als 'grappig' omdat dat hetgene was dat ik, door omstandigheden, kon gebruiken als een overlevings mechanisme waarin ik mezelf verzekerde van 'mijn plaats in de wereld/samenleving/groep' (aangezien de klasgroep toen in feite een 'micro-samenleving' was, een soort van 'voorbereiding' op de 'echte samenleving' van volwassenen waarin ik mezelf voorbereidde/werd voorbereid op het leven in het systeem als een ego/volwassene).
'Mijn persoonlijkheid' is opgebouwd uit verschillende 'eigenschappen' als hoe ik mezelf definieerd en identificeer, positieve en negatieve eigenschappen.
de 'negatieve eigenschappen' zijn voornamelijk dingen die ik te horen kreeg van mijn ouders en leerkrachten over 'mijn gedrag', vanaf mijn geboorte, en de 'positieve eigenschappen' zijn 'eigenschappen' die ik zelf gecreerd heb, waar ik zelf moeite voor gedaan heb om ze te 'maken' en te 'perfectionneren' in mezelf, gebaseerd op wat ik zag in de werkelijkheid van mensen als dingen die mensen doen, bepaalde vormen van expressie, die veel 'positieve aandacht' kregen van andere mensen. Positieve aandacht als waar ik zelf naar verlangde, als een reactie tegen de 'negatieve aandacht' die ik had gekregen doorheen mijn kindertijd, zodat ik mij 'goed' kon voelen over mezelf, in de plaats van 'slecht' als hoe ik mij eigenlijk voelde.
Zo'n 'positieve eigenschappen' die de aandacht kregen waar ik zo naar verlangde waren bijvoorbeeld humor, intelligentie, mooi zingen en dansen en een bepaalde 'uniekheid' hebben waardoor ik 'anders dan de anderen' ben (wat in feite vervang-eigenschappen waren omdat ik niet 'knap' was), en vooral ook voor mij als 'meisje' kon ik niet te veeleisend zijn omdat ik daar niet knap genoeg voor was, dus 'empathie', 'lieflijkheid' en 'begripvolheid' heb ik ook gebruikt als 'persoonlijkheidseigenschappen' om op mijn manier toch aantrekkelijk te zijn voor jongens, door dus het 'lieve stille unieke meisje' te spelen, aangezien al mijn persoonlijkheidseigenschappen gebaseerd zijn op relaties als 'seks'.
Dit zijn de positieve eigenschappen waar ik mij in mijn leven op toegelegd heb en die ik heb geintegreerd in mezelf alsof het is 'wie ik werkelijk ben', terwijl het niets anders is dan een energatische reactie in en als een polariteit omdat ik de energie van 'negatiefheid' had toegestaan te bestaan in mezelf, waardoor ik nu verlande naar 'positiefheid'.
Door mezelf te hebben toegestaan een ego te worden als het verlangen naar seks en beroemdheid/aandacht, heb ik mezelf als wie ik werkelijk ben verloren/vergeten, als zelf respect, zelf aanvaarding, zelf erkenning, zelf ondersteuning, zelf directie en zelf vertrouwen. Vanuit en als het ego als wie/wat ik mezelf had toegestaan te worden, ervaarde ik 'de wereld' als andere mensen alleen nog vanuit overlevings-standpunt waarin ik mij bijvoorbeeld vergelijk met de expressie van andere meisjes vanuit mijn verlangen om een 'goed meisje' te zijn waardoor ik mij vaak jaloers voel tegenover andere meisjes en waardoor ik niet kan genieten van de expressie van mijn omgeving.
Tegenover jongens voelde ik mij gespannen en verlangend waardoor ik amper iets durfde te zeggen tegen hen uit angst om afgewezen te worden door hen omdat ik zo verlangde naar een relatie, waardoor ik mezelf enorm heb gelimiteerd in mijn expressie door jongens niet te zien als één en gelijk met mezelf, namelijk als evenwaardige wezens, die bestaan net als ik, want ik verlangde iets van hen, dus drukte ik mezelf alleen maar uit als een voorgeprogrammeerd 'systeem' als definities van wat het betekent om een 'aantrekkelijke/goede/aanvaardbare vrouw/meisje te zijn in deze wereld' wat in feite een vals beeld is dat ik presenteer van mezelf, allemaal in het teken van 'seks'.
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te 'veranderen' in en als mezelf, in de manier waarop ik de wereld zag en ervoer, als een 'upgrade' van mijn persoonlijkheid als het bewustzijnssysteem dat ik mezelf had toegestaan te worden, in mijn 'opgroeien naar volwassenheid', en die 'verandering in bewustzijn' te aanvaarden als normaal en als 'wie ik ben' omdat ik mezelf had afgescheiden van mezelf door een persoonlijkheid/ego te worden als gedachten, gevoelens en emoties als een kopie van mijn ouders, wat ik niet wilde inzien/aanvaarden van mezelf, waardoor ik mezlef toestond 'op te groeien als volwassene' waarin ik mezelf alleen maar verder liet 'verdwijnen' in en als het bewustzijnssysteem
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de kinderen in mijn klas te gebruiken in mijn verlangen naar beroemdheid/populariteit als aandacht als seks, waarin ik een vals beeld van mezelf presenteerde om 'aanvaard' en 'opgemerkt' te worden om een relatie te kunnen hebben met een jongen als waar ik naar verlangde
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn uiterlijke expressie te vergelijken met die van de andere meisjes vanuit mijn verlangen naar een relatie met een jongen waarin ik mij jaloers voelde op de meisjes die meer aandacht kregen dan ik
ik vergeef mezelf dat ik jaloezie heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik 'wil' wat andere vrouwen/meisjes 'hebben' als hun uiterlijk als een 'atribuut' dat ik kan gebruiken in mijn zoektocht naar een relatie/seks
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creeren met andere meisjes waarin wij zogezegd 'vriendinnen' en 'kammeraden' zijn, wat eigenlijk een dekmantel is voor de waarheid, namelijk dat ik eigenlijk in en als rivaliteit en vergelijking besta met andere meisjes/vrouwen in en als mij verlangen naar een relatie en seks met een man/jongen, in en als het principe van 'keep your friends close and your enemies closer', waarin wij elkaar ondersteunen in het vrouwelijk ego dat we onszelf hebben toegestaan te worden
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd bij de populaire meisjes te willen horen en daarom mijn zelf expressie als wie ik werkelijk ben als simpliciteit en eenvoud te onderdrukken om er 'goed genoeg' uit te zien om aanvaard te worden door de 'populaire meisjes' vanuit mijn verlangen naar een relatie en omdat ik zag dat die meisjes het meeste aandacht kregen van de jongens
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te doen alsof ik de 'populaire meisjes' leuk vind en alsof ik hun vriendin ben gewoon omdat ik hen wil gebruiken in mijn zoektocht naar een relatie met een jongen, omdat ik dacht dat 'als ik bij hen hoor, dan zullen de jongens mij ook opmerken'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de andere meisjes in mijn klas, van mijn leeftijd, te zien als mijn 'rivalen' in mijn zoektocht naar een relatie met een jongen, en de jongens daarom ook enkel te zien als iets dat ik moet/wil 'hebben', in de plaats van te realiseren dat wij allemaal wezens zijn die hier bestaan/leven, één en gelijk en dat ik, door te verlangen naar iemand, ik misbruik toesta te bestaan
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in het automatisch vormen van een 'persoonlijkheid' als een systeem dat gepreprogrameerd was als een 'verandering in bewustzijn' in en als het 'groeien in volwassenheid', door te geloven dat dit is 'wie ik werkelijk ben', zonder dat ik zelfs besef hoe ik zo geworden ben en waarom ik 'veranderd ben'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik een 'persoonlijkheid' ben
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat die 'persoonlijkheid' zichzelf als het ware automatisch gecreerd heeft waarin ik gewoon heb geparticipeerd in en als automatische reacties van energie waarvan ik mij niet eens gewaar ben van waar het vandaan komt en waarom ik mezelf zo ervaar
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar populariteit en roem en bekendheid vanuit het ego dat ik mezelf heb toegestaan te worden als 'persoonlijkheid' als gedachten, gevoelens en emoties, wat niet is wie ik werkelijk ben en dat daarom erkenning en validatie nodig heeft van andere mensen
ik vergeef mezelf dat ik 'persoonlijkheid' heb toegestaan te bestaan in de werkelijkheid als 'bubbels' van energie waarin mensen verloren zijn, elk in hun individuele 'bubbel' waarin ieder mens zich uniek en speciaal en belangrijk voelt en daarin het bestaan van de rest van de wereld niet opmerkt, ziet en beseft, door mezelf te hebben toegestaan te geloven dat ik een 'persoonlijkheid' ben als het verlangen naar roem, populariteit en bekendheid, in en als afscheiding van 'de rest van de wereld'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het woord 'uniek' door er de ervaring van verlangen en het gevoel van opwinding aan te koppelen en door mezelf te identificeren als 'uniek', zonder mij gewaar te zijn van de eigenlijke werkelijkheid als deze wereld waarin ik besta, en waarin ik absoluut niet uniek ben of kan zijn omdat ik maar één mens ben uit de biljoenen, die allemaal van zichzelf geloven dat ze speciaal en uniek zijn als een persoonlijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties van het bestaan van het ego als persoonlijkheid als het geloof dat ik uniek ben waarin ik alleen mezelf en mijn gedachten, gevoelens en emoties in overweging neem en compleet blind ben voor de impact, gevolgen van mijn daden en woorden op de rest van de wereld waarin ik besta, door mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf en mijn ervaring en bestaan hier in en als deze werkelijkheid te abdiceren door te geloven dat ik 'maar een mens ben' en 'maar het product van mijn ouders als een 'persoonlijkheid''
zelf correctieve statements:
tot hier en niet verder:
ik ben niet het ego als persoonlijkheid want ik sta mezelf niet toe mijn verantwoordelijkheid als hier als het bestaan te abdiceren
ik ben zelf verantwoordelijkheid en hierin neem ik verantwoordelijkheid voor het bestaan van het ego als persoonlijkheid in en als de mensheid als wie ik mezelf heb toegestaan te worden
en ik STOP mezelf als het ego als persoonlijkheid in en als het besef dat het onaanvaardbaar is om geen verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben en voor wie ik mezelf heb toegestaan te worden en te doen en wat ik mezelf heb toegestaan te creeren als deze menselijke realiteit van vernietiging
ik stop mezelf als het ego als vernietiging en ik sta op als het leven in en als mezelf als eenheid en gelijkheid als wie ik werkelijk ben
ik sta mezelf niet toe mezelf uit te drukken vanuit het ego als het geloof/de illusie dat ik belangrijk, speciaal of uniek ben als gedachten, gevoelens en emoties omdat ik besef dat het bestaan van het ego als wat ik heb toegestaan en geaccepteerd, de reden is voor de staat van de menselijke wereld op dit moment, de reden waarom mensen niet werkelijk geven om elkaar, om de dieren en om de natuur, omdat ik ook nooit werkelijk heb gegeven om een ander
tot hier en niet verder: ik sta op en druk mezelf uit in en als absoluut respect voor al wat bestaat in en als eenheid en gelijkheid als het leven in mezelf
No comments:
Post a Comment