Monday, September 26, 2011

zelf sabotage in zelf medelijden

iets wat ik gemerkt heb dat ik automatisch doe om mezelf te saboteren, is: elke keer ik voor een project sta, elke keer ik iets moet doen, wanneer iemand mij een taak geeft, of ik moet moeite doen voor iets. elke keer ik mij werkelijk moet toeleggen op iets, dan schiet ik onmiddellijk in een automatische reactie van paniek tesamen met gedachten ivm de toekomst waardoor ik altijd meteen denk 'ik kan dat niet'.

dat is altijd mijn eerste gedachte bij alles wat nieuw is, alles waar ik mij voor moet inspannen en waar ik moeite voor moet doen. mijn eerste reactie is één van opgeven, nog voor er iets gebeurt is, voor ik iets gedaan heb, voor ik nog maar een vinger heb opgetild.
omdat blijkbaar zijn mijn gedachten over dit nieuwe project, en hoe ik het zal doen, zo overweldigend dat ik zelfs de gedachte van te beginnen aan een project niet zie zitten.

dit is een gewoonte die ik vanaf mijn kindertijd geleerd heb en het is een automatische reactie geworden, nl het vanzelf opgeven van alles wat nieuw in mijn wereld komt, elk nieuw project, elke verandering. van het moment dat ik mezelf moet toepassen, geef ik onmiddellijk op omdat ik er echt van overtuigd ben dat ik 'het niet zal kunnen' en dat ik 'er niet toe in staat ben' en dat het 'mij toch niet zal lukken'. het is mijn gewoonte van gewoon te kunnen opgeven, want blijkbaar is dat altijd ok geweest omdat ik altijd heel sterk het gevoel had dat ik op handen en voeten gedragen werd door mijn ouders, dat ik mij dus in feite niet moest inspannen.

ik werd bij mijn grootouders, vooral door mijn oma, in de watten gelegd, ik werd behandeld als een 'poppemieke', een kwetsbaar kindje dat zich vooral gewoon moet goed voelen en dat zich in feite niet moet inspannen. en dat is hoe ik mij voel, alsof het volledig geoorloofd is om mij te laten vallen en om op te geven gewoon al bij de gedachte dat ik iets niet kan, omdat mijn familie wel voor mij zal zorgen.

dit is het geloof dat ik niet alleen besta, dat ik niet alleen verantwoordelijk ben voor mijn bestaan en dat ik niet voor mezelf moet zorgen, eigenlijk het geloof dat ik niet eens moeite zou moeten doen in deze wereld, maar dat alles mij wel op een gouden schaaltje aangeboden zal worden, ik moet gewoon mijn ouders nadoen, gewoon doen wat iedereen mij zegt en alles komt voor mij in orde en ik zal nooit werkelijk moeite moeten doen.

dit is de fout die mensen zoals grootouders vaak maken, waarin zij een hard leven hebben geleid, ze zijn omwille van de oorlog, nooit in de watten gelegd en nu willen ze hun kleinkind extra geven wat zij nooit gekregen hebben, zonder te beseffen wat ze eigenlijk aan het doen zijn en welke ideeen ze eigenlijk in dat kind aan het planten zijn, zoals vb de idee dat ik als kind nooit werkelijk iets hoef te doen want ik ben toch zo speciaal, en dan is het natuurlijk een onaangename verassing wanneer ik geconfronteerd wordt met de eigenlijke werkelijkheid waarin ik moet werken en een leven opbouwen voor mezelf, ik moet mezelf sturen in de werkelijkheid, ik moet dingen doen, geld verdienen, er is geen mama of oma meer die mij op handen draagt.

ik heb dus een sterk gevoel om terug te keren naar die staat als kind toen alles zo simpel was, ik werd letterlijk gedragen, ik kon mij laten vallen en ik werd opgeraapt, ik werd overal heen geleid en gestuurd, er was niets dat ik zelf moest doen, ik moest mezelf zelfs niet troosten, alles werd voor mij gedaan. dus ik ben het gewoon van niets te moeten doen, waardoor het volledig ok lijkt voor mij om alles gewoon op te geven als ik nog maar denk dat ik iets niet zal kunnen, ver voordat ik er nog maar aan begonnen ben.

ik voel mij in feite nog steeds dat kleine hulpeloze, machteloze, zwakke kind dat omwille van haar zwakheid en hulpeloosheid steeds geholpen werd omdat iedereen medelijden had met dat kleine meisje, ocharme. en dat is een tactiek die ik steeds heb toegepast waardoor ik mijn leven geleid heb als 'hulpeloos, machteloos, zwak' waarin ik nooit iets zelf heb gedaan, nooit zelf beslissingen gemaakt, nooit mezelf gestuurd of geleid, nooit werkelijk iets nieuws geprobeerd of geleerd, altijd maar verwachtend dat andere mensen het wel voor mij zullen doen, en dat ik het mij dus kan veroorloven om mij te laten vallen en om op te geven.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik hulpeloos en zwak en machteloos ben als een zelfbeeld dat ik heb geleerd uit hoe mijn ouders en grootouders, vooral oma, met mij omgingen, omdat mijn familie met mij omging alsof ik werkelijk kwetsbaar en zwak en hulpeloos en machteloos ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leren obv hoe mijn omgeving/familie met mij omging dat ik niet moet instaan voor mezelf en dat ik gedragen wordt en zal worden door mijn familie en dat ik dus nooit voor mezelf moet zorgen of verantwoordelijkheid moet nemen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vertrouwen dat mijn familie er altijd voor mij zal zijn en daarom te geloven en te veronderstellen dat ik niet alleen sta en dat ik ook nooit werkelijk verantwoordelijkheid zal moeten nemen voor mezelf en dat ik ook nooit mijn eigen beslissingen moet nemen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik mijn eigen beslissingen niet moet maken en dat ik mezelf niet moet sturen en leiden en begeleiden en dat ik niet voor mezelf moet zorgen en instaan omdat ik geloof dat ik mijn familie heb en dat die er altijd voor mij zal zijn om voor mij te zorgen, wat ik ook nodig heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet voor mezelf te willen zorgen omdat het makkelijker en aangenamer lijkt om voor mij te laten zorgen en mij te laten leiden en sturen door mijn familie die er altijd geweest is voor mij en waarvan ik geloof dat die er altijd zullen zijn voor mij omdat dat is wat ze mij hebben gezegd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring in mezelf van zelf medelijden, als een zelf sabotage mechanisme, waarin ik keer op keer mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf uit handen geef in de plaats van op te staan in het moment als mezelf in en als zelf verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat zelf medelijden een natuurlijke echt expressie is van mezelf als wie ik werkelijk ben - in de plaats van te beseffen dat zelf medelijden als een automatische energetische reactie in mezelf een emotionele reactie is die ik in mijn leven in interactie met mijn omgeving heb geleerd/geadapteerd om te kunnen overleven als een bewustzijnssysteem als de kopie van mijn ouders die ik mezelf heb toegestaan te worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf medelijden te gebruiken om niet op te staan als mezelf bij het zien van hoe onaanvaardbaar mijn ervaring in mijn leven is, maar om eerder nog dieper weg te zinken in het bewustzijnssysteem als energie - niet beseffend dat ik het op die manier alleen maar erger maak

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring van zelf medelijden door mezelf erdoor te laten bewegen/sturen en door erin te participeren in en als het geloof dat dit is wie ik ben - in de plaats van mezelf te bepalen als wie ik ben, in en als zelf respect en zelf ondersteuning

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan mezelf te ervaren en uit te drukken in en als zelf zekerheid, zelf ondersteuning en zelf respect door mezelf te hebben toegestaan te participeren in zelf medelijden en het zoeken naar medelijden van mijn omgeving - waarin ik mezelf absoluut niet ondersteun maar waarin ik net mezelf opgeef en laat vallen in een 'diepe put' van zelf medelijden als 'depressie' in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van zelf medelijden te gebruiken als een overlevings/beschermings mechanisme in en als mezelf als een automatische gepreprogrammeerde 'afsluiting' van het ego - dat naar boven komt wanneer ik mezelf in een situatie bevind in mezelf waarin ik de mogelijkheid heb om op te staan in dat moment als mezelf en mezelf te realiseren als het leven zelf - waarin ik dan in de ervaring van zelf medelijden denk dat 'het te moeilijk is voor mezelf' - in de plaats van te beseffen dat dit een excuus is om gewoon niet op te staan als mezelf en om terug te vallen in het ego via zelf medelijden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met en als de energetische ervaring van zelf medelijden in mezelf, als het gevoel/geloof dat ik 'speciaal' ben en dus 'medelijden' verdien en waarin ik mij absoluut niet gewaar ben van al de wezens in deze realiteit die elke dag lijden omdat ik mezelf heb toegestaan weg te zinken/kwijnen in een energetische ervaring in mezelf waarin het lijkt alsof ik de enige ben die bestaat en die belangrijk is in deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven en het gevoel te hebben dat ik belangrijk en speciaal ben in deze wereld omdat ik de energetische ervaring van zelf medelijden ervaar in mezelf - zonder ooit te beseffen dat ik die energie zelf gegenereerd heb door te participeren in gedachten over mezelf, en dat ik dus mezelf heb doen geloven dat ik 'speciaal' en 'belangrijk' ben, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is als ik met gezond verstand naar mezelf hier in en als de wereld kijk, waarin ik een wezen ben in de wereld tussen biljarden wezens zoals ik die ook hier bestaan gelijk en evenwaardig aan mezelf


zelf correctieve statements:

zonder ooit te beseffen dat ik die energie zelf gegenereerd heb door te participeren in gedachten over mezelf, en dat ik dus mezelf heb doen geloven dat ik 'speciaal' en 'belangrijk' ben, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is als ik met gezond verstand naar mezelf hier in en als de wereld kijk, waarin ik een wezen ben in de wereld tussen biljarden wezens zoals ik die ook hier bestaan gelijk en evenwaardig aan mezelf

in de plaats van te beseffen dat dit een excuus is om gewoon niet op te staan als mezelf en om terug te vallen in het ego via zelf medelijden

nooit heb toegestaan mezelf te ervaren en uit te drukken in en als zelf zekerheid, zelf ondersteuning en zelf respect door mezelf te hebben toegestaan te participeren in zelf medelijden en het zoeken naar medelijden van mijn omgeving - waarin ik mezelf absoluut niet ondersteun maar waarin ik net mezelf opgeef en laat vallen in een 'diepe put' van zelf medelijden als 'depressie' in mezelf

in de plaats van mezelf te bepalen als wie ik ben, in en als zelf respect en zelf ondersteuning

in de plaats van te beseffen dat zelf medelijden als een automatische energetische reactie in mezelf een emotionele reactie is die ik in mijn leven in interactie met mijn omgeving heb geleerd/geadapteerd om te kunnen overleven als een bewustzijnssysteem als de kopie van mijn ouders die ik mezelf heb toegestaan te worden

Saturday, September 24, 2011

het Medelijden-construct - of hoe Helpen van de wereld een Hel gemaakt heeft


de reden dat medelijden bestaat, als datgene dat ervoor zorgt dat wij het verlangen voelen in onszelf om te ‘zorgen’ voor iemand, betekent dat ‘zorgen voor’ en ‘geven om’ een heel onvoorwaardelijk iets is, we zorgen dus niet onvoorwaardelijk voor allen die bestaan, voor het bestaan, in elk moment één en gelijk. Maar we zorgen voor en geven enkel om zij die ‘hulpeloos’/’machteloos’/’zwak’ zijn.

Dit betekent dat we ook gaan wachten tot mensen werkelijk in een hulpeloze machteloze en zwakke positie zitten tot we om hen gaan beginnen geven, tot we een reactie voelen in onszelf en hen dus ‘opmerken’. Kijk maar eens naar al die mensen in africa, die we op het nieuws zien, helemaal uitgemergeld met die smekende blik in hun ogen van ‘alsjeblieft, help ons!!!’, en wij ‘goede’ burgers reageren meteen en denken ‘oh wat erg, we moeten snel geld inzamelen om hen te helpen, want dit kan zo niet!’

Maar we hebben nooit iets gedaan om deze situatie te voorkomen, we hebben gewacht tot het te laat was. En waarom? Omdat we eigenlijk niet werkelijk geven om een ander, dwz dat we geen rekening houden met de consequenties van onze daden op de rest van de wereld. En dus merken we de shit die we gecreerd hebben pas als het te laat is en als het vb een heel continent in de honersnood en de hel heeft gezet. En dan nog gaan we niet inzien dat dit onze eigen creatie was door ons niet gewaar te zijn van oorzaak-gevolg in alles van we doen in het besef dat we in een ronde wereld bestaan, waarin alles een invloed heeft op alles, iets beweegt en de rest moet mee bewegen (dus alles wat wij hier doen, heeft ook een impact op de andere kant van de wereld, en deze invloed werd alleen maar versterkt door het globale netwerkt tussen landen als de ‘internationale handel’ en overeenkomsten), neen, we gaan dan ‘medelijden’ voelen, en hen willen ‘helpen’. Waardoor we hen alleen nog maar meer vast ‘pinnen’ in de ‘hel’ waar ze al in zitten omdat we niets willen doen aan de oorzaak van dit probleem, we willen onszelf niet stoppen in de creatie van het probleem want dat is ons zelf, en dat wil zeggen dat we eigenlijk geen reet geven om een ander levend wezen.

Het hele construct van de baby die er volledig hulpeloos uitziet, die in ons de reactie van medelijden opwekt waardoor we gaan willen zorgen voor de baby, speelt eigenlijk ook helemaal in op het feit dat de mens eigenlijk een heel egoistisch wezen is, dat vanuit zichzelf niet geeft om een ander, maar dat dus een zekere motivatie, zoals ‘medelijden’ als een energetische reactie op het zien van een zekere situatie zoals een kleine baby die huilt, een hond die jankt, een poes die miauwt of een mens in Africa die vel over been is met een maag-en darmontsteking, nodig heeft om zogezegd te ‘geven’.

Thursday, September 22, 2011

Het Guru-construct - de leugen van spiritualiteit in elk van ons

Het 'Guru-construct' is het punt in onszelf waarin we onze 'inzichten' die we hebben 'verworven' over het leven, gaan gebruiken in onze zoektocht/'queeste' naar roem. We gebruiken onze inzichten om aandacht te krijgen, om volgelingen te verwerven. Dit is wat Guru's doen, ze hebben veel 'inzichten' over het leven verworven, en ze hebben dus veel te vertellen, en vertellen doen ze nogal wat.

Maar dit vertellen blijft echter maar alleen vertellen, de inzichten worden hierin omgezet tot kennis en informatie die het ego dan weer kan gebruiken om zichzelf vast te zetten in zichzelf als eindeloze cycli van kennis en informatie. want het inzicht wordt niet GELEEFD als een eigenlijke praktische applicatie en levende statement van ZELF. Guru's leven hun inzichten niet praktisch, ze praten er alleen maar over, om er zelf rijk en beroemd van te worden, want het feit dat zij zoveel inzichten hebben en dat er zoveel mensen naar luisteren geeft hen een speciaal gevoel over zichzelf, en ze geloven maar al te graag dat, omdat zij zoveel volgelingen hebben die zoveel waarde hechten aan hun inzichten, zij uitverkoren wezens zijn hier op aarde.

Niet beseffend dat ze hun schijnbare 'uitverkorenheid' zelf gecreerd hebben door hun inzichten van zichzelf af te scheiden en als het ware te 'verkopen' vanuit het ego-verlangen naar persoonlijke roem en glorificatie.

Dit 'Guru-construct' als het verlangen om onze 'inzichten' te gebruiken in het saboteren van onszelf in onze mogelijkheid om werkelijk als wezen te veranderen en werkelijk op te staan als het leven zelf, zit in ieder van ons.
Het zit in het feit dat we de woorden die we spreken niet leven, we staan niet één en gelijk met de woorden die uit onze mond komen of die we schrijven. Omdat we telkens onze woorden gebruiken om persoonlijke aandacht/respect/roem/rijkdom te krijgen, dus als we dan eens een 'inzicht' hebben in onszelf of de wereld, dan misbruiken we dat in ons verlangen naar aandacht en respect door het te gaan verkondigen als 'de waarheid', waardoor we het werkelijke potentieel van dat inzicht niet kunnen benutten, namelijk door er één en gelijk mee te staan als een ZELF-inzicht waarin we onszelf realiseren voor onszelf als onszelf en kunnen opstaan als een werkelijk wezen in en als onszelf, in de plaats van te bestaan als een ego dat gevangen zit in zijn eigen kennis en informatie als zogezegde 'inzichten'.

Guru's zijn dan mensen die zogezegd 'beter' zijn dan de rest van ons omdat ze toch zoveel 'inzichten' hebben over het leven, en iedereen kijkt natuurlijk op naar zo iemand die toch zoveel te verkondigen heeft, want we willen allemaal wel zoveel te verkondigen hebben, we willen allemaal in die positie van macht en controle staan waarin we schijnbaar 'boven' de werkelijkheid staan met al onze 'inzichten' over de werkelijkheid, zoals die Guru schijnbaar 'boven' de werkelijkheid staat, want hij is nu 'geascendeerd'/'Verlicht'/'Opgehemeld'/'opgetild naar een hoger vibratieniveau'/etc...

eigenlijk maken 'Guru's', net zoals hun 'volgelingen' en 'de gewone mens', evenveel deel uit van het grote machtsspel dat 'de mensheid' is en waarin wij allemaal zitten en meedraaien. In dit machtsspel, waarin we allemaal verlangen naar roem, respect en rijkdom, zijn er natuurlijk voorbeelden nodig, en die zijn er in de vorm van beroemdheden, Guru's, 'geestelijken', politieke leiders en leidersfiguren in het algemeen, waar 'de gewone mens' dan naar opkijkt, naar zij die het blijkbaar 'gevonden hebben', zij die 'het allemaal hebben' en dus een 'goed leven kunnen leiden' want dat is uiteindelijk wat we allemaal gewoon willen.

Wat ieder mens hierin is, is niets meer of minder dan een pion in een groot spel waarin iedere pion zijn 'rol' heeft, zijn 'positie' inneemt die ervoor zorgt dat elke andere 'rol' en 'positie' van andere mensen ook wordt ondersteund. Daarom hebben wij het gevoel dat wij andere mensen nodig hebben om te bestaan omdat zij onze rol, als wat we geloven dat we werkelijk zijn, ondersteunen. Vb de Guru heeft de Volgeling nodig om een Guru te zijn en omgekeerd, de Vrouw heeft de Man nodig om Vrouw te zijn en omgekeerd, het Kind heeft de Ouder nodig om Kind te zijn en omgekeerd, de 'Goede mensen' hebben de 'Slechte mensen' nodig om 'Goed' te zijn en omgekeerd, etc...

Dit laat ons ook zien dat als je vb van jezelf gelooft dat je 'goed' bent, je eigenlijk het 'slechte' in deze wereld ondersteund in zijn bestaan omdat je niet kan 'goed' zijn als 'slecht' niet bestaat, omdat beide gewoon de twee bouwstenen zijn van dezelfde polariteit.
Dus dit is de verantwoordelijkheid van ieder wezen tov de werkelijkheid, omdat ieder van ons zijn/haar rol vervult en speelt, die ontworpen is om elke andere rol die bestaat als andere mensen te ondersteunen.

Kijk dus maar eens goed naar de wereld die je ziet om je heen, want die heb jij mee helpen bouwen...
is dit werkelijk een wereld/werkelijkheid die jij wil ondersteunen?



Als jij klaar bent om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen creatie als de werkelijkheid en om jezelf te stoppen als het ego als de rol die je speelt in het machtsspel van 'de mensheid'

bezoek dan:
www.desteni.co.za - voor informatie over het hoe, wat en waarom van het praktisch stoppen van het ego

en ook:
www.equalmoney.org - om samen het huidige systeem als machtsspel te onderzoeken en werken aan een oplossing die praktisch uitvoerbaar is zodat ieder wezen gewaardeerd wordt als een levend wezen dat recht heeft op leven, zodat we dit machtsspel waarin niemand werkelijk geeft om het leven van een ander voor eens en voor altijd kunnen stoppen!

Tuesday, September 20, 2011

Ronald Janssen - seriemoordenaar of voorbeeld?















Ronald Janssen is weer maar eens de zoveelste seriemoordenaar die België kent, weer maar eens een groot schandaal dat aan het licht komt.
Er wordt dan een grote heisa gemaakt rond de persoon 'Ronald Janssen', er wordt beschuldigd, beoordeeld, veroordeeld en er wordt vooral gevraagd 'waarom toch?' 'hoe kan iemand nu zoiets doen?' omdat wij, de rest van de samenleving geen seriemoordenaars zijn, wij zijn 'goed' en proberen altijd het 'juiste' te doen. dus wat bezielt iemand in godsnaam om zomaar mensen te gaan vermoorden, schijnbaar zonder reden?

Het feit dat we Ronald Janssen zo extensief beoordelen en veroordelen op zijn daden, op wat wij zien van hem, zorgt er eigenlijk net voor dat we niet kunnen ZIEN.
We ZIEN de werkelijkheid/waarheid niet omdat we maar al te snel onze kennis en informatie en ideeen en geloofsystemen ivm wat goed en slecht en juist en fout is op de werkelijkheid om ons heen gaan plakken, dus al wat we dan zien is onze eigen beoordelingen en definities als kennis en informatie, maar we zien niet wat er eigenlijk werkelijk aan de hand is omdat we daar gewoon niet open voor staan. Omdat we een ego zijn, als een systeem van gedachten, gevoelens en emoties gebaseerd op geleerde en gekopieerde kennis en informatie over de werkelijkheid als beelden die we zien met onze ogen. Het ego als gekopieerde/aangeleerde kennis en informatie over de werkelijkheid en het feit dat we zo hardnekkig vasthouden aan die kennis en informatie is helemaal gebaseerd op het geloof dat diep in onszelf bestaat dat wij/'ik', als persoonlijkheid als onze eigen ervaring van de werkelijkheid als gedachten, gevoelens en emoties als onze persoonlijke ideeen, meningen en opinies over de werkelijkheid, superieur ben. We geloven dat datgene wat ik denk en vind over de werkelijkheid, echt is, de waarheid is, zo en niet anders.

Deze zogezegde 'superioriteit' van het ego in mensen, dat maakt dat we niet kunnen/willen overwegen dat de werkelijkheid misschien niet is wat we erover denken en erover geleerd hebben, zorgt er echter wel voor dat we blijven vaststeken in vraagtekens zoals 'waarom toch?' omdat we niet bereid zijn onze voorgekauwde kennis los te laten en de werkelijkheid direct te ZIEN als wat ze eigenlijk werkelijk is en zo dus het antwoord op onze vraag zelf in te zien.

De realiteit van de 'Ronald Janssen-situatie' is dat de manifestatie/het bestaan van Ronald Janssen niet zomaar iets is dat op zichzelf alleen bestaat, neen, het is een resultaat/product van de wereld als de menselijke samenleving waarin wij allemaal participeren en bestaan.
Ronald Janssen is een voorbeeld van wat/wie de mens werkelijk is omdat hij een mens is, net zoals de rest van ons. En het feit dat hij als mens in staat is om zomaar andere wezens te gaan vermoorden, laat ons zien waar de mens in het geheel toe in staat is.

Wat de 'seriemoordenaar' Ronald Janssen ons laat zien is de blindheid/niet gewaar zijn tov het leven als andere wezens vanuit het ego als verlangen, hetgeen in ieder van ons bestaat. Het feit dat hij het verlangen voelde om mensen te gaan vermoorden is maar een vorm van de uitdrukking van het ego als het niet gewaar zijn van het leven om ons heen, die in zijn geval toevallig 'sociaal onaanvaardbaar' is.

Maar kijk eens naar jezelf, wij mensen hebben allemaal verlangens in onszelf tov andere mensen of dingen of dieren of planten. We hebben zoveel verlangens in onszelf die wij dagelijks uitvoeren, waar wij ons dagelijks door laten sturen en leiden en bepalen, maar waarvan we niet eens weten waar ze vandaan komen. Onze verlangens houden we verborgen van onze omgeving want we willen 'goed' en 'juist' lijken en 'sociaal aanvaardbaar' dus we houden onze ware toedracht, onze ware reden voor waarom we doen/zeggen wat we doen/zeggen verborgen en we manipuleren en liegen en bedriegen om onze verlangens te kunnen bevreden en toch nog een 'goed' en 'juist' persoon te zijn.
als je kijkt naar je leven, is het één en al verlangen, we volgen constant onze 'goesting'/verlangen/'zin' naar iets/iemand.

maar we zijn ons absoluut niet gewaar van de oorsprong van die verlangens, het is er gewoon en wij handelen ernaar, het is onze verborgen innerlijke realiteit die puur egoïstisch is omdat er alleen maar wordt rekening gehouden met 'wat IK wil' en we bereid zijn om te liegen, bedriegen en te manipuleren tov onze omgeving om die verlangens te kunnen bevredigen.

Dit 'niet gewaar zijn van waar onze verlanges überhaupt vandaan komen of waarom ze in ons bestaan' samen met het geloof dat 'mijn' verlangens het belangrijkst zijn want ik als het ego als mijn ervaringen ben superieur dus al wat ik WIL is superieur en 'ik moet krijgen wat ik wil', dat bestaat in elk mens, is ook datgene dat aan de basis ligt van het bestaan van de 'seriemoordenaar'.

De meeste mensen hebben gewoon het 'geluk' dat zij 'normale'/'sociaal aanvaarde' verlangens voelen die zij kunnen uitvoeren en dus een relatief 'normaal'/'aanvaardbaar' leven kunnen leiden, maar mensen zoals Ronald Janssen voelen het verlangen om mensen te gaan vermoorden, dat even sterk is als onze verlangens/goesting/wil, die wij voelen in onszelf.

Uiteindelijk doet Ronald hetzelfde als de rest van ons, namelijk zijn werkelijke verlangens die hij thuis achter gesloten deuren uitvoert verborgen houden achter een sociaal aanvaardbaar uiterlijk waarin hij 'goed' en 'juist' lijkt. Dat is uiteindelijk wat we allemaal doen. En omdat wij niet gewaar zijn van al wat bestaat in onszelf en waarom, hebben wij het bestaan van seriemoordenaars gecreeerd en toegestaan te bestaan in de werkelijkheid, als mensen die ook gewoon een verlangen voelen en die dat verlangen uitvoeren, als wat wij allemaal doen. Dit is het voorbeeld dat Ronald Janssen laat zien, waaruit we kunnen leren over onszelf (wat enkel gaat als we stoppen met beoordelen/veroordelen).

Onze individuele aanvaardde 'unawareness', is wat de collectieve 'unawareness' ondersteund en voedt, en dus wezens die anderen vermoorden omdat ze zich niet gewaar zijn van wat ze eigenlijk aan het doen zijn toestaat te bestaan.


Dit is onze collectieve verantwoordelijkheid tegenover de werkelijkheid, en totdat we elk individueel onze verantwoordelijkheid realiseren en nemen, zullen seriemoordenaars, en andere verschrikkingen in de menselijke realiteit blijven bestaan.
Want het stopt niet tot IK STOP.



Als je bereid bent om het ego en egoïsme te stoppen en je ogen niet meer wil sluiten voor wie/wat de mensheid werkelijk is en je verantwoordelijkheid wil nemen voor de samenleving, de wereld en al wat bestaat in de werkelijkheid zodat we kunnen werken aan een praktische oplossing voor deze wereld zodat alle wezens eindelijk in waardigheid kunnen bestaan, bezoek dan

www.equalmoney.org, om het huidige systeem te onderzoeken en samen te werken aan het creeren en implementeren van een nieuw systeem

en www.desteni.co.za, om te leren hoe je jezelf als het ego kan stoppen om op te staan als een echt wezen dat het bestaan waardig is en dat handelt vanuit wat het beste is voor al wat bestaat.

Bedankt.