Thursday, October 27, 2011

Zelf onderdrukking – gevoel van woede tegenover mezelf – depressie – zelf medelijden


In communicatie met andere mensen

Herinnering van papa (of peter?) die mij ‘tegenhoud’ in mijn expressie omdat ik bijvoorbeeld te luid aan het lachen was of riep of spontaan iets uitriep of zei, en dan hield papa mij tegen, hij beoordeelde mij in dat moment, zo van ‘neen kim, dat is niet mooi’.

En ik voelde mij ‘tegengehouden’ en ging dan in onderdrukking in mezelf, uit wrok ‘spitefulness’, zo van ‘ok , dan zeg ik al niets meer’ dan onderdrukte ik mijn expressie uit wrok/wraak als reactie op papa, omdat ik mij onderdrukt voelde door hem.

En dat is een statement waar ik mijn leven naar heb geleefd, zo van ‘ok, dan zeg ik al niets meer’ ‘ok, dan verdwijn ik wel’, hetgeen een statement van spitefulness is, van wrok, rancune – een soort van zelf-pesterij. Wrok – spitefulness is zo een rare ervaring – het is het erger maken van de situatie voor mezelf, opzettelijk – als een soort van ‘redden van het ego’, om mezelf belangrijk te kunnen voelen, nadat ik mezelf heb toegestaan te reageren vanuit emoties op een situatie/persoon, waarin ik ,ipv mezelf te vergeven of mezelf te stoppen, mezelf net verder in het ego als gedachten, emoties en gevoelens ga werpen. Hetgeen zelf medelijden is bijvoorbeeld, het is nadat ik heb gereageerd op een situatie, waarin ik geconfronteerd word met mijn ego, en ik wil het niet aanvaarden, want het lijkt te moeilijk om in dat moment eerlijk te zijn met mezelf, en mezelf te stoppen in die reacties/oneerlijkheid, mezelf te vergeven en opnieuw te beginnen, dus blijf ik reageren – ik reageer op de reactie, en zet mezelf vast in een eindeloze keten van reacties als een kettingreactie, gewoon omdat ik niet wil stoppen en eerlijk zijn.

Dat is spitefulness – de situatie erger maken dan het al is, door te geloven dat het veel te ‘moeilijk’ of ‘onmogelijk’ is om mezelf te stoppen in wat ik gecreerd heb, wat ik in mezelf heb toegestaan te bestaan, mezelf te vergeven, en opnieuw te beginnen. Het is ook zelf beschuldiging, als het geloof dat ik moet boeten voor wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf – zelf straffing

Zelf straffing is ook iets, een energie, die ik ervaar in mezelf, alsof ik er plezier aan beleef om mezelf pijn te doen, om mezelf te ‘pesten’. Het is zoals mijn hand tegen de muur kapot willen slaan, gewoon om mezelf pijn te doen, om mezelf letterlijk te ‘folteren’/’pijnigen’, via zelf beoordeling bijvoorbeeld, of zelf medelijden – waarin ik mezelf ‘neerhaal’ en ‘op mezelf neerkijk’ en ‘depressief’ wordt en mij ‘slecht’ voel over mezelf… en dan van andere mensen verwacht dat zij mij een goed gevoel geven door mij bvb erkenning en aandacht en ‘seks’ te geven. En als ik die aandacht niet krijg, als de mensen in de groep niet naar mij luisteren, mij niet opmerken – zie ik dat ook weer als een excuus om mij slecht te voelen over mezelf – in de plaats van te beseffen dat de verantwoordelijkheid van andere mensen helemaal niet is om mij te zien/op te merken/aandacht of erkenning te geven, want zij bestaan ook gewoon, zij doen gewoon wat ze willen doen, wat op zich niets met mij persoonlijk te maken heeft.

Dus, hoe komt het dat ik veronderstel dat andere mensen mij aandacht/erkenning verschuldigd zijn – alsof ik dat absoluut nodig heb om te bestaan? Waarom wil ik opgemerkt worden alsof dat het enige is dat telt? – waardoor ik mij vaak alleen, eenzaam, verlaten, genegeerd heb gevoeld , omdat mensen mij maar niet opmerkten.

Het heeft te maken met papa, dat zie ik, maar hoe?

Een kwaadheid/woede tegenover papa omdat hij blijkbaar verantwoordelijk is voor de onderdrukking van mijn expressie – dus nu moet hij maar aandacht hebben voor mij. Als wat ik ook verwacht van alle andere mensen in mijn omgeving – in en als het geloof dat zij dus verantwoordelijk zijn voor de onderdrukking van mijn expressie door mij te beoordelen zoals ik mij beoordeeld voelde door papa en dus nu moeten zij maar aandacht hebben voor mij – als ik mezelf niet kan/mag zijn, moet ik dan wel de hele tijd aandacht en erkenning krijgen van mijn omgeving – dat is de ‘deal’.

De woede als rancune/wrok/spitefulness is afkomstig van angst – als een emotionele reactie op papa (en peter), wanneer hij mij heeft ‘tegengehouden’/’onderdrukt’/’beoordeeld’ in mijn onvoorwaardelijke expressie. Omdat ik zijn beoordeling ervoer als ‘plots’ – en ik voelde mij slecht over mezelf omdat mijn papa mij blijkbaar niet aanvaard, mijn papa heeft mij blijkbaar niet graag zoals ik ben, ik ben blijkbaar ‘niet goed genoeg’.

Ik heb dan eigenlijk, als een ‘schreeuw om aandacht’/’verlangen naar erkenning en aandacht’ van papa mezelf ‘gepijnigd’ door mezelf te beoordelen. Ik ‘pijnigde’ mezelf, om papa zijn aandacht te krijgen, zodat papa medelijden zou hebben met mij, respect zou hebben voor mij, erkenning zou hebben voor mij – omdat hij mij had ‘respectloos’ had behandeld door mij te onderdrukken/beoordelen in mijn expressie, alsof ik niet eens besta, alsof ik niet HIER ben, net als hem, alsof ik geen waardig wezen ben. Dus ik voelde mij ‘niet gerespecteerd/gewaardeerd’ als wezen, en dus verlangde ik naar respect en waardering van papa, en zelf pijniging/zelf aanvallen was blijkbaar de enige manier waarop mijn papa misschien wel een beetje om mij zou geven – de enige manier waarop hij zou stoppen met mij ‘aan te vallen’ door mij te beoordelen – omdat ik het mezelf al aandoe. En hij zou nu misschien wel om mij geven – want dat was al wat ik wilde, dat papa om mij geeft, dat hij mij opmerkt/ziet.

En die zelf pijniging/zelf aanval heb ik mijn hele leven voortgezet, in mijn eeuwige zoektocht naar erkenning van mijn papa, een gevecht creërend in mezelf tegen mezelf waarin ik mezelf aanval via beoordelingen, om maar opgemerkt te worden door papa, om aandacht te krijgen van papa – aandacht in de zin van ‘ocharme Kimmeke toch, …’ – want medelijden leek de enige vorm van aandacht te zijn die ik kon krijgen van papa. Want waar ik werkelijk naar op zoek ben is liefde van mijn papa, een liefde die ik nooit ervaren heb, een aanvaarding, een onvoorwaardelijke liefde van mijn papa – want mijn ervaring van mijn papa is dat hij zijn rug naar mij keerde, dat hij niet om mij gaf, niet eens zag dat ik bestond/besta en dat hij niet van mij hield. Hoe ik mijn papa ervaar/ervoer is afstandelijk, cool, kil. En die koelte, kilte heb ik zelf ook gekopieerd/overgenomen/geleerd van hem , het ‘niet liefdevol’ zijn en ‘afstandelijk’ zijn tegenover mensen, maar wel constant hunkerend/zoekend/verlangend naar die liefde. Ik heb mij vooral afstandelijk gedragen tegenover papa – als ‘zijn vorm van liefde’ waarin ik hem nadeed vanuit mijn verlangen naar goedkeuring/validatie.

En nu te beseffen dat ik mijn hele leven heb rondgelopen zoekend naar die liefde die ik nooit gekregen/ervaren heb van mijn vader, altijd maar zoekend en nooit vindend, omdat ik mij zelfs nooit besefte wat ik werkelijk aan het doen was, ik besefte niet waar ik eigenlijk naar op zoek was, en waarom ik deed wat ik deed en werd wat ik geworden ben als persoonlijkheid. Ik was gewoon op zoek naar aanvaarding en liefde, waarvan ik veronderstelde dat ik ze van mijn vader nodig had – die het mij in mijn ogen nooit gegeven had, omdat ook hij dat miste van zijn vader, ook hij was daarnaar op zoek, dus hij was in dat opzicht ook niet in staat om het mij te geven.

En zo zijn we allemaal maar de verloren kinderen op zoek naar aanvaarding en liefde van onze ouders, schijnbaar niet in staat het aan onszelf te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op zoek te zijn naar liefde van mijn vader

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vader te zien als ‘god de vader’, ‘de almachtige’, waarvan ik liefde verwacht als ‘de goddelijke liefde’ vanuit het geloof dat mijn vader ‘god’ is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verwachten/verlangen van mijn vader dat hij van mij houd en dat hij mij aanvaard

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij afgewezen te voelen door mijn vader en daarom mijn hele leven op zoek te zijn naar de ervaring van aanvaarding en liefde

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij afgewezen te voelen door mijn ‘omgeving’ en het gevoel te hebben dat ‘andere mensen’ mij afwijzen, als de ervaring die ik heb ervaren tegenover mijn vader

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met mijn vader zijn expressie tegenover mij door mezelf te hebben toegestaan een relatie te vormen met mijn vader waarin ik hem zie als ‘god’ en goedkeuring en validatie van hem wil voor mijn bestaan als ‘het kind van god’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan medelijden te gebruiken om aandacht/erkenning te krijgen van mijn vader, waarin ik hem probeer te manipuleren zodat hij mij zou opmerken/zien, als een wanhoopsdaad vanuit het geloof dat ik aandacht/erkenning van mijn vader nodig heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan mij te laten programmeren als een construct in mezelf waarin ik mezelf automatisch identificeer met mijn vader en moeder die in mezelf als twee beelden bestaan in afscheiding van mezelf, waarin ik mij automatisch identificeer met mijn ouders, met mijn vader zijn expressie tegenover mij, met zijn mening/opinie over mij, waardoor ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik de liefde, goedkeuring en erkenning van mijn vader nodig heb, vanuit dat gepreprogrammeerd construct dat ik had toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mezelf zie als in relatie met mijn ouders, als een ‘onlosmakelijke band’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te beseffen hoe absurd dit construct wel niet is, het construct van de ‘automatische relatie’ die tussen ouder en kind gecreëerd wordt waarin het kind gelooft dat het de liefde en erkenning van de ouders nodig heeft om een ‘volwaardig wezen’ te kunnen zijn, omdat mijn ouders op zich ook door hun ouders ‘gevormd’ zijn daardoor, waardoor mijn vader bijvoorbeeld nog ‘vastzat’ in zijn relatie met zijn vader, waarin hij geen liefde of erkenning kreeg, en dus ook niet ‘in staat’ was om het aan zijn kinderen te geven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te laten pre-programmeren als een kopie van mijn ouders, als het automatisch creëren van een relatie met mijn ouders als de twee beelden van moeder en vader in mijn realiteit, waardoor ik automatisch alles overneem en kopieer dat ze tegen mij zeggen en hoe ze zich tegenover mij uitdrukken, waardoor ik bijvoorbeeld mezelf heb geïdentificeerd met mijn vader zijn afstandelijkheid en ‘kilheid’ en ‘rigiditeit’ tegenover mij, wat ik dan ook gewoon gekopieerd heb van hem om ‘goed genoeg’ te zijn voor mijn vader en om zijn goedkeuring te krijgen, niet beseffend dat mijn vader niet ‘God’ is, als hoe ik hem had gezien als kind, want hij is ook ‘maar’ het kind van zijn ouders, als een kopie van zijn ouders als wie hij zichzelf heeft toegestaan te worden, vanuit een automatisch ‘programma’ in hemzelf toen hij een baby/kind was waarin ook hij zijn ouders automatisch aanzag als ‘God’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren als het verlangen naar het krijgen van goedkeuring van het beeld van ‘mijn vader’ dat in mezelf bestaat, in afscheiding van mezelf, van waaruit ik hem heb gekopieerd/nagedaan om ‘goed genoeg’ te zijn voor hem en om opgemerkt te worden door hem

Ik vergeef mezelf dat ik beoordelingen heb toegestaan te bestaan in mezelf, als wat ik heb gekopieerd van mijn vader door mezelf te hebben toegestaan mezelf te laten programmeren als het automatisch creëren van een relatie met mijn vader waarin ik hem heb gekopieerd, in bvb zijn beoordelingen, waarin ik mezelf compleet afscheid van andere mensen en waardoor ik mij afstandelijk, koel en kil en afgewezen voel als een ervaring die ik heb gecreëerd in mezelf door te participeren in beoordelingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn vader

Ik vergeef mezelf dat ik afscheiding tussen mezelf en mijn vader heb toegestaan te bestaan in mezelf door te verlangen naar goedkeuring en validatie van hem, vanuit de relatie die ik heb gecreëerd met hem in en als afscheiding van mezelf als een gepreprogrammeerd systeemconstruct, waardoor ik ook angst heb om afgekeurd te worden door hem, waardoor ik uiteindelijk net als hem geworden ben om maar ‘goed genoeg’ te zijn in zijn ogen, zodat ik mij goed kan voelen over mezelf, zonder ooit de absurditeit van dit systeem in te zien, waarin ik blijkbaar niet gewoon mezelf mag/kan zijn omdat ik blijkbaar afhankelijk ben van/verbonden ben met mijn ouders en wat zij allemaal verwachten/verlangen/willen van mij vanuit wie zij zijn, wat op hun beurt ook weer allemaal bepaald is door hun ouders omdat zij zichzelf ook hebben toegestaan een kopie van hun ouders te worden, vanuit die gepreprogrammeerde reactie als het automatisch creëren van een relatie met ‘moeder’ en ‘vader’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet onvoorwaardelijk aanvaarding en liefde te ervaren als wie ik ben, als de natuurlijke ervaring van mezelf, door mezelf te hebben toegestaan mij te laten programmeren als een systeem als ‘relaties’ waarin ik zoek naar de ervaring van liefde en aanvaarding in de wezens waarmee ik een relatie heb gecreëerd , en waardoor de ervaring van mezelf in en als mezelf blijkbaar volledig afhankelijk is van of mijn ouders al dan niet die liefde en aanvaarding aan mij geven, zonder ooit te beseffen dat dit een absurd, ‘fucked up’ systeem is omdat de ervaring van mijn ouders als wie zij zijn in zichzelf ook helemaal bepaald/gecreëerd is door hoe hun ouders hun ‘behandeld’ hebben, enzovoort

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan dit gepreprogrammeerd systeem in mezelf, als het automatisch creëren/vormen van een relatie met mijn ouders als twee beelden in mijn realiteit, in en als afscheiding van mezelf, te hebben aanvaard als ‘de werkelijkheid’ en ‘de natuur’, in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik toesta te bestaan in mezelf in en als het besef dat ik besta, ik ben HIER en dus ben ik verantwoordelijk voor al wat bestaat in mezelf, en dus ook voor het creëren van een werkelijkheid als de ervaring van mezelf in mezelf die aangenaam is, als ‘hemel op aarde’ als de hemel in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf af te geven aan mijn ouders als de twee beelden die bestaan in mezelf schijnbaar in afscheiding van mezelf, als een gepreprogrammeerd systeem dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik ‘de slaaf’ van mijn ouders ben, namelijk blijkbaar/schijnbaar volledig afhankelijk in en als wie ik ben van hen

Ik vergeef mezelf dat ik het ego van mijn ouders heb toegestaan te bestaan door mezelf te hebben toegestaan mij erdoor te laten beïnvloeden , en door het te kopiëren, door naar mijn ouders op te kijken alsof ze God zijn en door mijn ouders te vertrouwen als een gepreprogrammeerde reactie als ‘instinct’ dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, zonder ooit te beseffen dat, door mijn verantwoordelijkheid en vertrouwen af te geven aan andere wezens, ik misbruik toesta te bestaan, als wat deze realiteit laat zien als het resultaat van wat ik heb toegestaan in mezelf als het consistent afgeven van mijn verantwoordelijkheid en vertrouwen aan mijn ouders/omgeving

Ik vergeef mezelf dat ik haat en onzekerheid en verwerping heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf als de ervaring van mezelf in deze werkelijkheid, omdat ik mezelf had toegestaan liefde en zekerheid en aanvaarding te verwachten van mijn ouders, vanuit het geloof dat ik had toegestaan te bestaan in mezelf als een gepreprogrammeerd systeem/geloofsystemen dat mijn ouders verantwoordelijk zijn voor mij als de ervaring van mezelf in deze werkelijkheid omwille van de relaties als afscheiding die ik heb gecreëerd binnen in mezelf met mijn ouders als twee beelden van ‘mensen’ in mijn omgeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd ‘mijn ouders’ als ‘mama’ en ‘papa’ te zien als twee beelden van twee mensen in mijn omgeving die ik automatisch heb laten programmeren in mezelf als twee ‘kaders’/’nissen’ in mezelf van ‘mijn ouders’ als ‘mijn mama’ en ‘mijn papa’, die schijnbaar in afscheiding van mezelf bestaan als twee beelden, waarmee ik in relatie besta, waarin ik mezelf automatisch identificeer met de expressie van mijn ouders tegenover mij, waardoor ik mezelf heb toegestaan een kopie te worden van mijn ouders

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van ‘mijn ouders’ als ‘mijn mama’ en ‘mijn papa’ door hen te zien als beelden, in de plaats van te staan in en als eenheid en gelijkheid met hen in en als mezelf in en als het besef dat zij bestaan net als ik, en beelden bestaan niet echt, beelden zijn maar beelden, dus wie zij werkelijk zijn is wie ik werkelijk ben als één als het leven zelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te laten programmeren door het ego van mijn ouders door op hen te reageren in mezelf en daardoor hen als beelden af te scheiden van mezelf in mezelf, en hierin mezelf kwijt te geraken/te verliezen in de relaties die ik zelf had gecreerd als energetische reacties van angst in mezelf niet beseffend dat ik alles ben dat bestaat in mezelf, want ik ben het leven zelf, ik ben HIER, ik BESTA dus ik ben het bestaan als al wat bestaat

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de beelden van mijn ouders die ik zie met mijn ogen, waar ik een relatie mee heb gecreëerd als een energetische reactie in mezelf van angst, waarin ik mij ‘inferieur’ voel tegenover hen, te beoordelen/definiëren als ‘zekerheid’, ‘veiligheid’, ‘kracht’, ‘verantwoordelijkheid’ en ‘vertrouwen’, waardoor ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik mijn ouders nodig heb zodat ik die kracht, macht, zekerheid, veiligheid, verantwoordelijkheid en vertrouwen die ik in hen zie, kan ervaren, in de plaats van te beseffen dat ik die ‘eigenschappen’ als definities/beoordelingen zelf op hen had ‘geplakt’/gezien door mezelf te hebben toegestaan op hen te reageren met angst als de ervaring van ‘inferioriteit’ en daardoor hen als ‘beelden’ in de realiteit die ik zie met mijn ogen, van mezelf te hebben afgescheiden en in hen dan ‘superioriteit’ te zien als de tegengestelde pool van de polariteit ‘inferieur’ – ‘superieur’ waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet één en gelijk te staan met wat ik zie in mijn ouders als ‘kracht’, ‘macht’, ‘zekerheid’, ‘vertrouwen’, ‘veiligheid’ en ‘verantwoordelijkheid’, in en als het besef dat ik de ervaring van mijn ouders, in relatie met mezelf als schijnbaar ‘inferieur’, zelf heb gecreëerd door mezelf te hebben toegestaan op hen te reageren met angst, waardoor ik een polariteit als inferioriteit vs superioriteit heb toegestaan te bestaan in mezelf als de werkelijkheid door te participeren in energie als de energetische reactie van angst, energie die altijd werkt in en als een polariteit als ‘goed’ – ‘slecht’, ‘hoog’ – ‘laag’, ‘angst’ – ‘verlangen’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd macht af te scheiden van mezelf door het op mijn ouders te projecteren door mezelf te hebben toegestaan een relatie te creëren met hen gebaseerd op een emotionele reactie waardoor ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik hen nodig heb om macht te ervaren vanuit het geloof dat zij ‘machtig’ zijn en ik ‘machteloos’ in en als de ervaring tegenover hen die ik had gecreëerd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zekerheid van mezelf af te scheiden door het op mijn ouders te projecteren door mezelf te hebben toegestaan een relatie te creëren met hen gebaseerd op een emotionele reactie die ik had toegestaan te bestaan in mezelf waardoor ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik hen nodig heb om zekerheid te ervaren vanuit het geloof dat zij ‘zekerheid’ zijn en ik ‘onzekerheid’ als hoe ik mezelf ervaar in mezelf als de emotionele reactie van angst die ik had toegestaan te bestaan in mezelf als automatische reactie op het ego-misbruik van mijn ouders

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vertrouwen van mezelf af te scheiden door het te projecteren op mijn ouders door mezelf te hebben toegestaan te reageren op mijn ouders met angst waardoor ik mezelf niet durfde te vertrouwen en geloofde dat mijn ouders ‘meer/beter te vertrouwen zijn’ dan ikzelf omdat ik hen zag als ‘superieur van de energetische ervaring van angst die ik ervoer in mezelf in relatie met hen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kracht af te scheiden van mezelf door kracht te projecteren op mijn ouders door mezelf te hebben toegestaan te reageren met angst op hen waardoor ik hen zag als ‘superieur’ als ‘krachtiger’ dan mezelf, in de plaats verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van mezelf in en als de relatie met mijn ouders die ik zelf had gecreëerd door automatische/systematische energetische reacties toe te bestaan in mezelf

Tot hier en niet verder!

Ik besef dat ik één en gelijk ben met mijn ouders en met al wat ik zie in mijn ouders, want het is mijn creatie en ik ben verantwoordelijk voor de ervaring van mezelf in deze werkelijkheid

Dus ik besef dat mijn ouders niet verantwoordelijk zijn voor de ervaring van mezelf in mezelf in deze werkelijkheid, want zij zijn verantwoordelijk voor zichzelf

Ik aanvaard mezelf als één en gelijk met macht als wie ik werkelijk ben als één en gelijk met mijn ouders

Ik aanvaard en realiseer mezelf als kracht als wie ik werkelijk ben als de expressie van mezelf als het leven zelf in en als eenheid en gelijkheid met mijn ouders

Ik aanvaard mezelf als zelf zekerheid als de natuurlijke expressie van het leven zelf als het leven in mezelf in en als eenheid en gelijkheid met mijn ouders

Ik aanvaard en realiseer mezelf als zelf vertrouwen als de natuurlijke expressie van wie ik ben als het leven zelf in en als eenheid en gelijkheid met mijn ouders

Ik geef en gun mezelf liefde en aanvaarding als de onvoorwaardelijke liefde en aanvaarding van het leven zelf als eenheid en gelijkheid als wie ik werkelijk ben als het leven zelf

Ik sta mezelf niet toe te zoeken/verlangen naar goedkeuring, erkenning, aandacht, aanvaarding en liefde van mijn ouders want ik besef dat dat nooit hun taak/verantwoordelijkheid was in de eerste plaats, het was altijd maar een gepreprogrammeerd geloofsysteem dat ik had toegestaan te bestaan in mezelf en mijn ouders als mezelf

Ik besef dat ik verantwoordelijk ben voor de ervaring van mezelf in deze werkelijkheid want ik besta, ik leef, ik ben HIER en dus ben ik verantwoordelijk om verantwoordelijkheid te nemen voor de werkelijkheid als wat HIER is als al wat bestaat als allen als één als gelijk

Ik neem verantwoordelijkheid voor het bestaan van mijn ouders in eenheid en gelijkheid met mezelf

Ik neem verantwoordelijkheid voor het bestaan van grootouders in eenheid en gelijkheid met mezelf

Ik sta op als complete zelf realisatie als zelf verantwoordelijkheid als kracht, macht, zelf zekerheid en zelf vertrouwen als de levende expressie van mezelf als het leven zelf als wie ik werkelijk ben

En ik sta mezelf niet toe mijn verantwoordelijkheid af te schuiven op mijn ouders als ‘mijn omgeving’, want ik besef dat ik verantwoordelijk ben voor wat HIER is want IK BEN HIER

Ik sta mezelf toe mezelf in de schoenen te plaatsen van mijn ouders, in en als het besef dat ik één en gelijk ben met mijn ouders als wezens, in wezen, in en als het leven in en als mezelf als wie ik werkelijk ben

Als en wanneer ik merk dat ik in angst ga, dat ik participeer in de automatische reactie van angst die ik mezelf heb toegestaan te associëren met de beelden van mijn ouders als wat ik zie met mijn ogen in deze werkelijkheid, dan stop ik in mezelf, ik adem, en ik stop de angst in en als het besef dat de angst niet echt is omdat ik in wezen één en gelijk ben met mijn ouders als HIER in en als mezelf

Ik stuur mezelf in en als eenheid en gelijkheid met mijn ouders in en als elk moment in en als ademhaling als wie ik werkelijk ben als HIER

Tuesday, October 25, 2011

zelf verantwoordelijkheid nemen

eigenlijk wil ik geen verantwoordelijkheid nemen voor mezelf, eigenlijk wil ik gewoon bij een groep horen en het gevoel hebben dat iemand anders wel verantwoordelijkheid zal nemen voor mijn leven terwijl ik kan blijven participeren in het najagen van verlangens, terwijl ik van mijn ervaring in mezelf een hel kan maken, veronderstellend dat andere mensen mij wel een 'goed' gevoel zullen geven, niet beseffend dat ik in de eerste plaats het 'slechte', 'negatieve' gevoel in mezelf heb toegestaan te bestaan/gecreëerd.

Dit is waarin ik mijn hele leven in heb geparticipeerd. Ik heb namelijk nooit echt geleefd, ik heb nooit mijn leven in mijn eigen handen genomen in het besef dat ik 'er iets van moet maken', ik moet zorgen voor mezelf , ik moet ervoor zorgen dat mijn leven 'leefbaar' is en dat ik mezelf kan uitdrukken en dat ik dus 'leef'. Ik heb altijd maar geparticipeerd in het gevoel/de ervaring van zelf medelijden in mezelf in de verwachting dat andere mensen mijn leven in hun handen zullen nemen, in de veronderstelling/verwachting dat andere mensen mij wel zullen komen helpen/redden/oprapen uit de put van zelf medelijden in mezelf, waarin alles een gevecht is en waarin ik besta in en als het geloof dat ik mijn leven, de ervaring van mezelf in 'het leven', niet aankan en dat ik dus 'veel te zwak ben' om mezelf uit die put te halen.

Ik zal wel af en toe een beetje moeite doen, maar dan alleen om er erkenning en aandacht voor te krijgen van andere mensen, omdat ik mij gewoon 'goed' wil voelen over mezelf, ik wil gewoon het gevoel hebben dat mijn leven speciaal en belangrijk is en dat ik speciaal en belangrijk ben omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in deze werkelijkheid van 'beelden' als beoordelingen waarin al wat bestaat maar een beeld/beoordeling lijkt te zijn en waarin je onderscheid hebt tussen 'goede' en 'slechte' mensen, 'superieur' en 'inferieur', de 'elite' als de 'top van de piramide en 'arbeiders'/'slaven' als de 'bodem van de piramide'. En ik wil mij gewoon 'superieur' en 'goed' voelen en ik wil alle aandacht krijgen, door dus aan de 'top van de piramide' te staan, zonder er iets voor te doen.

Ik heb dus in mijn leven nooit echt iets gedaan, ik was aan het wachten op 'een mirakel', ik verwachtte dat mijn leven en de werkelijkheid zich wel zou schikken naar wat ik wil, omdat ik werkelijk geloofde dat ik speciaal en belangrijk ben en dat ik dus wel zou krijgen wat ik wil van andere mensen, het enige wat ik moet doen is manipuleren en bespelen van mensen (van hun beoordelingen over mij als hoe ze mij zien vanuit hun gedachten als meningen en opinies) om ervoor te zorgen dat ze mij zullen geven wat ik wil.

Ik voel mij vaak wanhopig tegenover andere mensen wanneer ik in een situatie zit waarin ik niet krijg wat ik wil, of wanneer er iets 'misloopt' omdat ik mezelf heb toegestaan werkelijk te geloven dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn leven, en voor wat mij 'overkomt' in mijn leven en dat andere mensen mij dus MOETEN helpen/redden. Alsof 'andere mensen' niet net als ik hier bestaan, in dezelfde werkelijkheid, en alsof zij niet verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven. Daarom is het onaanvaardbaar van mij om te veronderstellen/verwachten dat andere mensen mij komen redden/helpen en dat andere mensen de 'last' van mijn leven dragen en overnemen en voor mij zorgen, want zij hebben hun eigen 'last' te dragen, zij hebben hun eigen leven, zichzelf waar ze voor moeten zorgen. En ik ben een mens, ik ben een wezen, zoals elk ander mens, plant of dier, ik besta en daarom ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn bestaan, net zoals elk ander wezen verantwoordelijk is voor zijn eigen bestaan en daarom is er geen enkele reden waarom ik zogezegd 'niet in staat zou zijn' om voor mezelf te zorgen, en om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan.

Die zwakheid/wanhoop/verlorenheid die ik ervaar binnenin mezelf als de 'put van zelf medelijden' is maar een geloofsysteem, het is niet echt, het is niet de fysieke werkelijkheid, het is maar een energie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren alsof het echt is omdat ik nooit beseft heb dat ik HIER ben, en ik heb nooit verantwoordelijkheid genomen voor mijn bestaan als de ervaring van mezelf in mezelf.

De reden waarom ik mij zo afhankelijk voel tegenover andere mensen, is omwille van een 'faalangst' die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf. Een angst/paniek die automatisch opkomt elke keer ik iets moet doen, een project uitwerken, een opdracht krijg, elke keer ik iets alleen moet doen. Die angst is geassocieerd met allerlei toekomstprojecties die ik zie in en als mijn gedachten waarin ik 'falen' afbeeld, als beelden in mijn gedachten die laten zien hoe ik zal 'falen' in de toekomst, beelden waarmee ik mezelf heb geidentificeerd waardoor ik telkens opnieuw wanneer die beelden opkomen, de beelden vertrouw en geloof en daarom in angst/paniek schiet, als dus de 'angst om te falen', de angst om te 'vallen' om 'het niet te kunnen', angst om alles te 'verkloten' in de toekomst. Het is een angst die zo hevig en zo overspoelend is dat mijn eerste reactie altijd is van iemand anders te gaan aanklampen, van wanhopig om mij heen te 'grijpen'/'zoeken' naar hulp/redding omdat ik mij dus compleet 'overspoeld' voel door die angst/paniek die zo echt lijkt en waarin ik mij zo zwak/machteloos/inferieur voel. En dus vanuit de ervaring van die angst als 'inferioriteit', lijken andere mensen 'superieur', dus 'meer in staat' en 'kundig' om te doen wat ik schijnbaar niet kan en waar ik blijkbaar niet toe in staat ben.

Maar wat ik nooit heb beseft is dat het gevoel/geloof dat ik 'niet in staat ben' om iets, eender wat, te doen, en dat ik 'te zwak/dom' ben om mezelf te bewegen/uit te drukken in deze werkelijkheid, enkel bepaald wordt door die ervaring van angst/paniek als een geautomatiseerde energetische reactie in mezelf die systematisch/automatisch opkomt bij de toekomstprojecties van 'falen' in en als mijn gedachten, als een gepreprogrammeerde reactie bij het krijgen van een taak/project of wanneer ik iets moet doen/verwezenlijken in deze werkelijkheid.

Waar komt deze angst om te falen als de wortel/reden van mijn zelf medelijden/wanhoop/inferioriteit/ angst/paniek nu vandaan?
Waarom heb ik angst om te 'falen'/'vallen'?
Dit heeft weer helemaal en alleen te maken met het 'beeld' dat ik creer/optrek van mezelf in deze realiteit van mensen, waarin ik dus iets wil betekenen en 'iemand wil zijn' in wat ik doe 'in de ogen (=mening) van andere mensen', ik wil mij groots en belangrijk en speciaal voelen in wat ik doe, waarin ik mezelf 'opbouw'/op een voetstuk plaats/ophemel waardoor ik uiteraard ook weer kan vallen/falen.

Dus alle angst om te falen/vallen komt vanuit verlangen om superieur en 'beter' te zijn, verlangen om te 'stijgen' en 'aan de top van de piramide te staan'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in de energetische polariteit van verlangen naar erkenning en aandacht en angst om te falen, als de positieve en negatieve pool van één polariteit die elkaar ondersteunen in hun bestaan, waarin ik mijn eigen angst om te falen heb gecreerd door te participeren in het verlangen naar erkenning en aandacht

ik vergeef mezelf dat ik de polariteit van verlangen naar erkenning en aandacht tegenover angst om te falen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan mij superieur als speciaal, belangrijk en uniek te voelen en te geloven dat ik speciaal, belangrijk en uniek ben omdat ik mij zo voel en omdat ik mezelf heb toegestaan mijn gevoelens te vertrouwen ook al komen ze niet overeen met de eigenlijke realiteit als de fysieke werkelijkheid als wat eigenlijk echt is

ik vergeef mezelf dat ik de elite als een klein aantal mensen die al het geld en alle macht hebben over de rest van de wereld waar velen in armoede bestaan, heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan door mezelf te hebben toegestaan te participeren in 'elitisme' door te verlangen naar alle macht, alle aandacht en al het geld, door te verlangen om 'aan de top van de piramide te staan' waarin ik dus boven alle andere mensen sta, en waarin ik absoluut niet geef om andere mensen en of zij wel kunnen leven of niet, het enige waar ik om geef is mijn gevoelens en mijn ervaring in en van de werkelijkheid, die een privé-werkelijkheidje is in mezelf waarin ik geloof dat ik superieur en belangrijk en speciaal ben omdat ik mij zo voel en omdat ik mezelf heb toegestaan mijn gevoelens te vertrouwen ook al komen ze niet overeen met de werkelijkheid, waarin ik eigenlijk maar één wezen ben uit de miljoenen op deze aarde en dus absoluut niet speciaal of belangrijk, en zolang ik mezelf niet beweeg in deze werkelijkheid in en als wat het beste is voor het leven zelf waarin alle wezens gelijk zijn, besta ik niet eens echt want egoisme is het niet waard om te bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het verlangen naar erkenning en aandacht als het verlangen om mij 'goed' te voelen over mezelf door mezelf te kunnen beoordelen als 'goed' 'superieur' 'geweldig' 'fantastisch' 'beter' 'uniek' 'speciaal' 'belangrijk', is wie ik werkelijk ben en niet te beseffen dat het gevoel/geloof/idee dat ik 'beter' en 'superieur' ben als wezen in vergelijking met andere wezens niet kan zijn wie ik werkelijk ben omdat de realiteit mij laat zien dat ik in feite maar een wezen ben uit de miljoenen - biljoenen wezens op deze aarde en dat ik evenveel hier ben/besta als al die andere wezens, als al het bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om mij goed te voelen over mezelf als een beeld in deze menselijke wereld van beelden als beoordelingen waarin ik beoordeeld wil worden als 'goed' en 'positief' omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik maar een beeld ben, maar een beoordeling, maar een gedachte en maar een energie geassocieerd met die gedachte, zoals positieve energie geassocieerd met een positieve gedachte over mezelf, zonder ooit te beseffen dat ik hier ben/besta, ongelimiteerd en ongedefinieerd als ademhaling, omdat ik mezelf heb toegestaan een bewustzijnssysteem te worden als gedachten gevoelens en emoties als een gelimiteerd systeem waarin ik mij niet eens gewaar ben van mezelf en het feit dat ik besta

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de 'positieve' en 'opwindende' energie van erkenning en aandacht krijgen waarin ik mezelf beoordeel als 'superieur' en 'belangrijk' en 'goed' en 'speciaal' en hoe meer aandacht en erkenning ik krijg hoe 'specialer' ik mij voel en hoe hoger de energie/opwinding, door te verlangen naar die energie vanuit het geloof dat ik die energie als ervaring in mezelf nodig heb om te bestaan, in de plaats van te beseffen dat die energie gebaseerd is op woordjes die ik geleerd/gekopieerd heb van mijn ouders en de samenleving die gebaseerd zijn op 'goed' en 'slecht' en dat ik dus met andere woorden, als ik geloof dat ik die energie als resultaat van die woordjes ben, een geprogrammeerd systeem ben en dus niet echt, geen werkelijk wezen als zelf expressie, want alle energie die ik ervaar als reactie op de gedachten die ik denk is aangeleerd en dus geprogrammeerd en dus niet wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een systeem van energie te zijn, als een batterij, die opgeladen moet worden van tijd tot tijd en die dus bepaalde 'triggers' nodig heeft waar ik vanuit het energetisch systeem dat ik mezelf heb toegestaan te worden op kan reageren, zoals aandacht krijgen van mensen, erkenning krijgen en seks

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar erkenning, aandacht en seks als een oplading van mezelf als het energiesysteem dat ik denk/geloof te zijn dat, net als een batterij/machine, opgeladen/opgewonden moet worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet bij de ademhaling van het lichaam te blijven wanneer het verlangen naar seks, aandacht en erkenning opkomt in mezelf in en als het besef dat dit het systeem is als het bewustzijssysteem dat ik mezelf heb toegestaan te worden dat oplading/opwinding zoekt om te kunnen blijven bestaan als een energetisch systeem, maar dat dit niet is wie ik werkelijk ben want ik ben geen systeem van energie als een batterij/machine die oplading nodig heeft om te 'functionneren'/'bestaan', ik ben een levend wezen, ik leef, ik besta, onvoorwaardelijk hier, als de eindeloosheid van het leven zelf en dus niet als energie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in faalangst als toekomstprojecties als alle mogelijke manieren waarop ik zou kunnen falen die automatisch opkomen in mezelf wanneer ik iets moet doen, wanneer ik een taak/project krijg, en waarop ik dan automatisch reageer met angst - als de tegenreactie op het verlangen om te 'slagen' en om iets te betekenen met wat ik doe/heb gedaan/zal doen, het verlangen om mij 'superier' te voelen en om 'aan de top' te staan als een beeld op een voetstuk dat gezien en beoordeeld wordt door alle mensen - waarin het systeem als energie dat ik mezelf heb toegestaan te worden zichzelf wil balanceren door van de positieve pool naar de negatieve pool te verschuiven, van verlangen naar angst, van 'superieur' naar 'inferieur', als hoe energie ontstaat, namelijk door de constante wrijving als 'wisselstroom' die onstaat in mezelf door van de positieve naar de negatieve pool te gaan en omgekeerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het gevoel te hebben en te geloven dat ik het slachtoffer ben van de ervaring van faalangst in mezelf, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat die angst om te falen enkel bestaat in mezelf omdat ik mezelf heb toegestaan te participeren in het ego van de geest als het verlangen naar aandacht en erkenning als het geloof dat ik 'superier' en 'speciaal' ben als een valse presentatie als beeld van mezelf in deze menselijke werkelijkheid van beelden als beoordelingen - waarin ik mensen hun meningen/beoordelingen over mij probeer te manipuleren zodat ze mij 'positief' zullen beoordelen zodat ik mij goed kan voelen over mezelf als het gepreprogrammeerd systeem dat ik mezelf heb toegestaan te worden als geprogrammeerd door aangeleerde/gekopieerde woorden uit mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het ego van de geest als de valse presentatie van mezelf als beeld in deze werkelijkheid als beoordelingen/meningen van 'andere mensen' waarin ik mezelf heb laten programmeren door woorden op basis van 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' en waarin ik constant op zoek ben naar een 'positieve' 'goede' 'juiste' 'superieure' ervaring van mezelf als beoordelingen/gedachten en gevoelens gebaseerd op woorden uit mijn omgeving - het ego als leugen/illusie als het valse masker dat ik opzet en toon aan mijn omgeving waar ik de waarheid van mezelf als leugens, bedrog en manipulatie achter verberg

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in de energetische ervaring van zelf medelijden in mezelf wanneer ik de angst om te falen ervaar, als weer een middel om aandacht te krijgen van andere mensen, en dus niet te doen wat ik moet doen (en waar ik dus faalangst voor voel) maar eerder te verwachten dat andere mensen het voor mij doen, omdat ik in mijn zelf medelijden blijkbaar 'niet in staat ben' om het te doen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn leven 'moeilijk' te maken voor mezelf, door een 'innerlijke strijd' te creeren, zodat ik een excuus heb om aandacht te krijgen van andere mensen in en als zelf medelijden omdat ik blijkbaar niet in staat ben om mijn eigen leven te sturen/te leven omwille van dat schijnbare 'gevecht' dat ik ervaar in mezelf , in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik dat 'gevecht' zelf heb gecreerd in de eerste plaats en dat het dus allemaal een leugen/illusie is dat ik gecreerd heb vanuit mijn verlangen naar aandacht van mijn omgeving, en omdat ik had gemerkt dat zelf medelijden een techniek is die ik kan gebruiken om aandacht te trekken, door dus 'het slachtoffer' te spelen



ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'op te groeien'/'volwassen te worden' als het ego-systeem als het verlangen naar 'superioriteit' als een 'speciale energie', door extensiever te worden in mijn zelf deceptie, leugens, bedrog en manipulatie door bijvoorbeeld in mijn tienerjaren opzettelijk een 'gevecht' te creeren in mezelf omdat ik verlangde naar aandacht en op deze manier creerde ik voor mezelf een 'conditie'/'toestand' die schijnbaar 'speciaal' was, waarin ik schijnbaar 'speciaal' was omwille van dat 'gevecht' in mezelf waardoor ik mezelf in de slachtoffer rol kon plaatsen, in zelf medelijden en dan aandacht kon krijgen van andere mensen voor mijn 'speciale' toestand, waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf te verliezen en mij mijn hele leven wanhopig/zielig/depressief/verloren/zwak heb gevoeld, zonder ooit te beseffen dat ik deze ervaring zelf had gecreerd in de eerste plaats door zelf oneerlijk te zijn en dus het verlangen naar aandacht blindelings te volgen als het verlangen naar een energetische ervaring in en als het geloof dat ik een energetisch systeem ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan een gevecht te creeren in mezelf omdat ik had gemerkt/gezien van K. haar gedrag dat zij het 'moeilijk' had in haar leven en dat ze daarom een specifieke aandacht kreeg, die ik ook wilde, dus heb ik die 'slachtofferrol' als een presentatie van mezelf in deze werkelijkheid, die compleet gebaseerd is op het verlangen naar aandacht in mezelf, overgenomen/gekopieerd van haar waarin ik mezelf heb 'ge- upgraded' als een energetisch systeem als zelf deceptie/leugens door dus een 'rol' als 'persoonlijkheidskenmerk' te gaan spelen in deze werkelijkheid en door dan te gaan geloven dat deze rol die ik presenteer naar andere mensen toe, is wie ik werkelijk ben, door dus niet te beseffen/aanvaarden/herinneren dat ik die 'rol' zelf heb gecreerd als een leugen die ik gebruik om aandacht en erkenning te krijgen van andere mensen zodat ik mij goed/superieur/speciaal kan voelen als een energetische ervaring van mezelf die compleet gebaseerd is op leugens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk van mijn leven een hel te maken en mezelf opzettelijk aan te vallen in en als mijn gedachten, en opzettelijk 'verwrongen' te gaan denken en mij opzettelijk 'depressief' te gaan voelen omdat ik geloofde dat ik dan 'speciaal' zou zijn en dus meer aandacht zou krijgen, want dat was wat ik eigenlijk wilde, ik wilde gewoon aandacht, dus creerde ik een 'unieke' en 'speciale' persoonlijkheid voor/als mezelf als pure aandachtstrekkerij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mensen die 'speciaal willen zijn' en het verlangen om speciaal te zijn om aandacht te krijgen te beoordelen als 'slecht' als een beoordeling die ik van papa heb gekopieerd, en daarom angst te hebben om zelf zo beoordeeld te worden - als iemand die 'gewoon speciaal wil zijn' als waar mijn papa op neerkeek

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd papa zijn mening over 'speciaal willen zijn' en 'aandacht willen' persoonlijk op te vatten, in de plaats van te beseffen dat hij gewoon zichzelf aan het uitdrukken was als wie hij zichzelf had toegestaan te worden, en dat dat niets met mij persoonlijk te maken heeft

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het 'gevecht' in mezelf dat ik zelf gecreerd heb niet te willen opgeven, en niet te willen aanvaarden dat ik het zelf gecreerd heb, omdat ik mij schaam om wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden als een leugenachtig, manipulatief, zelf oneerlijk, systeem, en daarom mezelf toe te staan verder te doen/bestaan als het ego - systeem als persoonlijkheid als de leugen die ik mezelf heb toegestaan te worden, als een 'zelf-straffing'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan mezelf op te sluiten in het ego - systeem als zelf-straffing en zelf beschuldiging en schaamte over wat ik had toegestaan te bestaan in mezelf als leugens en deceptie - niet beseffend dat door mezelf te beschuldigen en mezelf niet meer 'vrij te laten' uit de gevangenis/systeem van leugens dat ik mezelf had toegestaan te worden, heb ik het alleen maar erger gemaakt omdat ik de enige ben die in staat is om mezelf weer vrij te laten en de leugens te stoppen in mezelf en mezelf te herstellen als het leven zelf als wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat omdat ik zo speciaal en belangrijk ben dat het ok is voor mij om verder te participeren in verlangen naar erkenning en aandacht, en in leugens en manipulatie die ik gebruik om die aandacht en erkenning te krijgen, en dus niet te willen kijken naar de waarheid van mezelf als maar een wezen in deze realiteit en dus niet te beseffen dat mijn persoonlijke verlangens, ideeen en geloofsystemen over mezelf absoluut niet belangrijk of speciaal zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het gevoel en geloof dat ik speciaal en belangrijk ben te gebruiken als een excuus en rechtvaardiging voor wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden in deze realiteit, namelijk een egoistisch, leugenachtig, manipulatief, destructief systeem dat nooit werkelijk heeft gegeven om een ander buiten mezelf, zonder te beseffen dat het geloof/gevoel dat ik speciaal en belangrijk ben, maar een gevoel is, een persoonlijke ervaring die eigenlijk niets te maken heeft met de eigenlijke fysieke werkelijkheid die ik kan zien met mijn ogen via gezond verstand, als een droomwerkelijkheid die ik zelf heb opgebouwd/gecreerd in mezelf via gedachten, gevoelens en emoties waarmee ik een alternatieve/aparte/afgescheiden realiteit van energie in mezelf heb gecreerd waarin ik mezelf heb afgesloten van de rest van de werkelijkheid, niet meer beseffend dat ik de 'rest van de werkelijkheid' nodig heb om te leven/bestaan, want ik ben een fysiek lichaam dat bestaat in de fysieke wereld en zonder het fysieke kan de geest, als wie/wat ik geloof te zijn, niet bestaan




tot hier en niet verder!
ik besef en realiseer mij dat ik niet energie ben als automatische 'oncontroleerbare' reacties in mezelf, ik ben en sta als zelf controle als wie ik werkelijk ben
en ik besef dat alle reacties in mezelf als energie het ego is als het verlangen om speciaal en belangrijk te zijn en het geloof/gevoel dat ik belangrijk en speciaal ben, hetgeen in complete contradictie staat met de eigenlijke werkelijkheid waarin alle wezens bestaan, één en gelijk hier, en ik ben maar een deel van alles
ik aanvaard mezelf als een deel van alles als de werkelijkheid als de wereld als al wat bestaat HIER in en als de fysieke werkelijkheid

ik stop mezelf in het verlangen om aan de 'top' te staan, ik stop mezelf in het creeren van de elite van deze wereld, door mijn participatie in het verlangen om aan de top te staan te stoppen in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor de huidige staat van de fysieke werkelijkheid als de projectie/reflectie van wie ik ben vanbinnen als de energieen waar ik mezelf heb toegestaan in te participeren, waarin ik een positieve en een negatieve polariteit heb gecreerd in mezelf, een hoog en een laag, net als wat er in de wereld bestaat als de elite die alles hebben en de rest die nagenoeg niets hebben

als en wanneer ik de energie als het verlangen naar erkenning als verlangen naar seks voel opkomen in mezelf, dan adem ik erdoor, en ik participeer er niet in, ik sta HIER constant en stabiel in en als het besef dat deze energie niet is wie ik werkelijk ben, het is een illusie die ik zelf heb gecreerd door te geloven dat ik speciaal en belangrijk ben als het ego van de geest

ik besef dat ik niet speciaal en belangrijk ben, en ik sta mezelf niet toe mezelf uit te drukken in en als het ego als het geloof dat ik uniek, speciaal en belangrijk ben
tot hier en niet verder: ik druk mezelf uit als het leven zelf, in en als het besef dat ik HIER besta, één en gelijk aan al wat HIER bestaat, in en als de fysieke werkelijkheid die wij allen delen en die echt is, in en als het besef dat energie een leugen is, een illusie die onaanvaardbaar is omdat energie mij niet kan voeden, energie als gedachten, gevoelens en emoties, kan mij niet in leven houden, enkel de aarde als de eigenlijke fysieke realiteit kan dat

ik stop alle zelf medelijden in mezelf en ik sta mezelf toe mezelf te aanvaarden, en in de plaats van van mijn leven een hel/gevecht te maken, maak ik de hemel voor mezelf in en als de ervaring van mezelf in deze werkelijkheid, omdat ik besef dat ik en ik alleen verantwoordelijk ben om mezelf te 'redden' uit mijn ervaring, omdat ik besef dat ik alles dat ik ervaar en ooit ervaren heb in mezelf zelf gecreerd heb

ik ben mijn eigen Jezus, mijn eigen redder, ik help mezelf, ik omarm mezelf, ik hou van mezelf, ik ondersteun mezelf onvoorwaardelijk

ik sta angst om te falen niet toe te bestaan in mezelf want ik besef dat alle angst afkomstig is van het verlangen om speciaal en belangrijk te zijn
ik besef dat speciaal en belangrijk zijn altijd maar een gevoel/geloof als een leugen geweest is want ik besef dat ik in mijn leven nooit iets waardigs heb gedaan, ik heb nooit iets gedaan dat de hele wereld betrekt, ik heb alleen maar dingen gedaan uit egoisme als persoonlijke verlangens waarin ik deze wereld als misbruik alleen maar heb ondersteund

ik sta mezelf toe werkelijk belangrijk en waardig te zijn en op te staan als waardigheid en mezelf uit te drukken in en als waardigheid waarin ik elk levend wezen op deze aarde overweeg en betrek
ik sta als het principe van wat het beste is voor allen als mezelf, en ik verban alle egoisme in de werkelijkheid als mezelf, want ik besef dat egoisme niet aanvaardbaar is in een wereld waarin zoveel wezens één planeet moeten delen, ik besef dat het noodzakelijk is dat elk wezen dat bestaat op deze planeet alle andere wezens betrekt en overweegt in onze beslissingen, anders kan er alleen maar misbruik van komen, waar de huidige menselijke samenleving een voorbeeld van is

ik realiseer mezelf als 'herder'/'hoeder' van de planeet aarde, als compleet verantwoordelijk voor het leven, en voor het in ere herstellen van het leven, want ik besta, ik ben hier, ik leef dus ik maak deel uit van het leven, dus het is mijn verantwoordelijkheid om het leven te waarderen en te eren, want als ik als het leven zelf, het niet doe dan wordt het niet gedaan en het resultaat daarvan is te zien in de huidige wereld

dus: ik besef dat de huidige realiteit die ik kan zien met mijn ogen, als de wereld van mensen waarin er zoveel misbruik bestaat, en waarin geen enkel mens echt om een ander geeft, mijn verantwoordelijkheid is omdat ik erin heb geparticipeerd zonder gewaarzijn, zonder te beseffen waar ik mee bezig was, zonder de consequenties van mijn daden te beseffen, zonder zelfs te beseffen dat ik HIER op deze aarde besta, omdat ik mezelf had toegestaan mezelf compleet te verliezen in een illusie-wereldje als een energetische ervaring als gedachten, gevoelens en emoties als een leugen waarin ik de werkelijkheid niet zag als wat ze werkelijk is want ik zag enkel wat ik persoonlijk wilde zien zodat ik mij goed kon voelen in mijn privé-werkelijkheidje van energie in mezelf

tot hier en niet verder: ik neem verantwoordelijkheid voor de consequenties van mijn daden in elk moment van ademhaling
ik ben ademhaling als de onvoorwaardelijke expressie van mezelf in deze werkelijkheid, waarin geen ego kan bestaan
ik ben ademhaling als complete, onvoorwaardelijke zelfzekerheid en veiligheid, en zelf vertrouwen
ik vertrouw mezelf in en als ademhaling, waarin ik sta als één enkel principe als 'wat het beste is voor allen als één als gelijk' in en als het besef dat dat wat het beste is voor mij, is wat het beste is voor alle levende wezens

ik aanvaard mezelf als het principe als 'wat het beste is voor allen als één als gelijk', dit is mijn statement als wie ik ben in en als deze werkelijkheid, en ik aanvaard niets minder van mezelf dan deze levende statement van mezelf als wie ik werkelijk ben, als het enige dat werkelijk een waardige manier van leven is

Saturday, October 22, 2011

De Hel van Vergelijking

mezelf vergelijken met andere mensen in mijn expressie in deze werkelijkheid is iets wat ik doe sinds ik ongeveer10 jaar oud was. Wanneer iemand anders iets doet dan vergelijk ik mezelf automatisch vanuit mijn verlangen om 'de beste' en 'beter' te zijn, omdat ik mij 'goed' wil voelen over mezelf. Wat wil dit eigenlijk zeggen over mezelf? namelijk dat ik mij niet al goed voel over mezelf van het begin, dat ik me slecht voel over mezelf binnenin mezelf en van daaruit ga ik op zoek naar een goed gevoel.

En ik heb geleerd dat 'beter zijn dan een ander' en mezelf kunnen beoordelen als 'beter' en 'superieur' mij een goed gevoel geeft over/in mezelf als iets wat ik heb gekopieerd/geleerd van mijn vader. Ik had van hem geleerd mijn expressie te beoordelen en dan te gaan vergelijken met die van andere mensen, in en als het geloof dat ik enkel 'goed genoeg' ben als mijn 'prestatie'/'expressie' beter is dan die van een ander, met andere woorden 'slimmer', 'inzichtvoller', 'interessanter', 'populairder', 'cooler'.

In het mezelf vergelijken met andere mensen heb ik van mijn leven een 'hel' gemaakt omdat ik mij de hele tijd 'afgescheiden' voel, alsof ik 'er niet bijhoor', ver weg van andere mensen, niet beseffend dat ik die afscheiding zelf heb gecreerd via beoordelingen in en als de 'competitiedrang' van het ego als wie ik mezelf heb toegestaan te worden waarin ik mijn expressie vergelijk met die van andere mensen vanuit mijn verlangen om mezelf te beoordelen als 'beter', 'de beste' en 'superieur' en 'meer'.

Dit vergelijken is ook een 'overlevingstechniek' die ik geleerd heb van mijn vader, waarin ik mij ervan 'moet' verzekeren dat ik 'in deze samenleving' pas, dat ik zoals andere mensen ben, om ondersteuning te krijgen van deze menselijke samenleving en om aanvaard te worden en gezien te worden als 'één van ons' door het systeem van de mensheid als de manifestatie van het ego waarin wij mensen enkel ondersteuning zullen bieden aan mensen die op ons lijken, die zoals ons zijn. En het verlangen om, in vergelijking met andere mensen, 'de beste' en 'beter' te willen zijn, is het ego als polariteiten dat zichzelf wil uitbalanceren, want door mezelf aan te passen aan andere mensen om te passen bij andere mensen en in het systeem van mensen besta ik als het ware niet meer, ik ben maar een systeem, een kopie, een kloon, en dat wil ik niet aanvaarden van mezelf en daarom wil ik het gevoel creeren in mezelf dat ik 'speciaal' ben, of 'uniek' en op de één of andere manier 'anders dan de anderen', op de één of andere manier 'beter'.



ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen als een overlevingstechniek die ik heb geleerd/gekopieerd met andere mensen vanuit het geloof dat ik 'erbij moet horen' en dus 'zoals andere mensen moet zijn', om geaccepteerd te worden door de samenleving zodat ik zal kunnen overleven in deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen vanuit het verlangen om 'beter', 'superieur' en 'meer' te zijn, als een 'overlevingsmechanisme' dat ik heb gekopieerd en geleerd van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de 'beste' te willen zijn in vergelijking met andere mensen, zodat ik mij goed kan voelen over mezelf, zodat ik het gevoel kan hebben dat ik kan overleven, aangezien ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat dat het enige is wat telt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het normaal te vinden dat ik vecht/competeer met andere mensen om zelf te kunnen bestaan in deze werkelijkheid en het blijkbaar 'ok' vind dat 'de rest' 'verliest' en achterblijft en 'crepeert' terwijl ik op mijn troon kan gaan zitten en mij goed kan voelen

ik vergeef mezelf dat ik 'competitiedrang' heb toegestaan te bestaan in mezelf als een 'instinct' waarvan ik mezelf heb toegestaan te geloven dat het 'controle' heeft over mij omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te identificeren als 'maar een mens' en dus te geloven dat het 'in mijn natuur zit' om te vechten voor mijn overleving, als een idee/geloof dat ook ondersteund en gepresenteert wordt door boeken/wetenschap/school/opvoeding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat 'competitiedrang' in mijn natuur zit, en dat het daarom 'controle heeft over mij', in de plaats van te beseffen dat het 'mijn natuur' niet kan zijn aangezien ik niet eens één en gelijk sta met mijn 'natuur', ik ben mij niet eens bewust/gewaar van wie ik werkelijk ben als 'mijn natuur', met andere woorden ik ben gewoon een systeem als 'instincten' als programma's die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door niet te staan in en als éénheid en gelijkheid met natuur als zelf zekerheid en zelf bewustzijn/gewaarzijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het 'menselijke instinct' van 'vechten voor overleving' waarin ik zogezegd vanuit 'instinct' als een oncontroleerbaar verlangen, in staat ben om een ander te vermoorden en te stelen en verschrikkelijke dingen te doen, zodat ik zelf kan overleven, waarbij ik mij daarna beschaamd voel over wat ik mezelf heb toegestaan te doen vanuit 'instinct'

ik vergeef mezelf dat ik 'instincten' heb toegestaan te bestaan in de werkelijkheid, als het leven, als in mezelf en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik maar een systeem ben, als 'maar een mens' als oncontroleerbare verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'oncontroleerbaarheid' te hebben toegestaan te bestaan in mezelf door niet te beseffen dat ik het leven zelf ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan een systeem te worden als iets dat zich totaal niet gewaar is van zichzelf, iets dat zich laat controleren door programma's zoals instincten, zoals emoties en gevoelens als energetische reacties, zoals angst, en dat 'normaal' te vinden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een 'mens' te worden als een kopie van mijn ouders en omgeving, als geloofsystemen over 'wat het betekent om mens te zijn' en over 'wie/wat/hoe mensen zijn' en wie ik dus blijkbaar ook ben/moet zijn, als mens, zoals bijvoorbeeld instincten als het 'vechten voor overleving', om in de menselijke samenleving geaccepteerd te worden zodat ik kan overleven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'instincten' en het geloof dat ik 'instincten' heb, te hebben gekopieerd van mijn ouders, omdat ik mezelf had toegestaan mijn ouders te vertrouwen en naar hen op te kijken vanuit het geloof dat zij 'alles weten' en dat zij 'het beter weten dan ik', omdat ze zich zo voordoen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat 'instinct' niet echt is wie ik werkelijk ben' en het zit niet 'in mijn natuur' want het is maar iets dat ik gekopieerd heb van mijn ouders waarin ik merkte dat mijn ouders hun eigen overleving en mijn overleving als 'hun kind' het allerallerbelangrijkste vonden in de wereld, en dat egoisme is wat ik gekopieerd heb van hen, in en als het geloof dat mijn ouders het beter weten dan ik, en beter/superieur zijn dan ik, omdat ze zichzelf ook zo presenteerden tegenover mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ander wezen - mens dier of plant - niet te zien als mijn gelijke, door mezelf te hebben toegestaan mezelf automatisch te vergelijken met hen als een 'overlevingsmechanisme' dat ik als 'instinct' heb toegestaan te bestaan in mezelf als wat ik gekopieerd heb van mijn ouders en waarmee ik mezelf heb toegestaan mezelf mee te identificeren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het gevoel te hebben dat ik mezelf MOET vergelijken met andere mensen om mezelf ervan te verzekeren dat ik 'goed genoeg' ben en dat ik bij 'de besten' hoor of dat ik 'de beste' ben, om mij 'veilig' en 'verzekerd' te voelen in deze samenleving van mensen, waarvan ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik erin moet overleven als 'mens' als een geloofsysteem dat ik heb gekopieerd van mijn ouders, als iets dat met veel angst en stress gepaard ging

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen in en als het verlangen om 'de beste' te zijn en 'bij de besten' te horen vanuit angst om afgewezen, weggeduwd, buitengesloten, verbannen, gepest te worden door 'de samenleving' van mensen die ik denk/geloof nodig te hebben in mijn overleving in deze wereld, als een geloof dat ik heb gekopieerd van mijn ouders via angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren via angst door mijn ouders als het geloof dat ik de samenleving absoluut nodig heb om te overleven en dat ik dus vanuit 'instinct' er alles aan moet doen, als een zogezegd 'oncontroleerbaar verlangen' in mezelf, om bij de samenleving te horen en geaccepteerd te worden door de samenleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat, vanuit het geloof dat ik absoluut bij de samenleving moet horen en dat de samenleving mij moet aanvaarden als 'één van hen', alles geoorloofd is, aangezien ik mezelf heb toegestaan te geloven dat dit verlangen om te overleven als 'mens' in de menselijke wereld/samenleving een 'instinct' is dat 'in mijn natuur zit' als wat ik mezelf heb toegestaan te kopieren van mijn ouders door mezelf te hebben toegestaan mijn ouders te vertrouwen vanuit het geloof dat ze het beter weten dan mij en dat zij superieure wezens zijn omdat ze zich zo voordeden en omdat ze zich uitdrukten tegenover mij als 'inferieur'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren als het geloof dat ik MOET overleven en dat alles geoorloofd is in mijn 'gevecht' om te overleven door angst van mijn ouders, waarin ik eigenlijk angst heb om gestraft te worden door mijn ouders als ik niet ben/doe/wordt als wat zij van mij verwachten en als ik dus niet, net als hen, een systeem wordt als gecontroleerd door gedachten, gevoelens en emoties als 'de menselijke natuur'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat de werkelijkheid als 'de mensheid' die mij gepresenteerd werdt door mijn ouders/omgeving de echte werkelijkheid is, in de plaats van te beseffen dat het maar de werkelijkheid is die mij verteld geweest is, als een 'visie' op de werkelijkheid als 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' door mijn ouders, wat ik dan heb aangenomen als 'de echte werkelijkheid' door mijn ouders te vertrouwen en door te geloven dat ik inferieur ben omdat ze mij hebben gestraft, alsof zij God zijn, gewoon omdat ze het konden, aangezien hun lichaam sterker was dan dat van mij, in de plaats van de eigenlijke sinistere waarheid te beseffen namelijk dat mijn ouders gewoon wezens zijn die hun fysieke overmacht hebben misbruikt tegenover mij vanuit hun verlangen om zich machtig te voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in 'competitiedrang' en 'vechten voor mijn overleving' tegen andere mensen als wat ik heb gekopieerd van mijn ouders om erkenning te kunnen krijgen van mijn ouders, vanuit het geloof dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf dat ik inferieur ben tegenover mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in 'competitiedrang' en 'vechten voor overleving' met andere mensen waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen vanuit het verlangen om 'beter' te zijn in de ogen van 'de leidersfiguur', als hoe ik vroeger mijn ouders zag, als hoe ik mezelf heb laten programmeren door mijn ouders, in en als het geloof dat ik een inferieur wezen ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet elk levend wezen te overwegen in mijn verlangen om te overleven en competitiedrang en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan werkelijk zo arrogant en egoistisch te zijn in het geloven en veronderstellen dat mijn leven en mijn overleving werkelijk het allerallerbelangrijkste is dat er bestaat in de wereld, zonder ooit mijn ogen te openen en te beseffen dat ik niet het enige wezen ben dat bestaat, er is nog een wereld vol wezens, die bestaan net als ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ander niet te behandelen en te zien als hoe ik gezien en behandeld zou willen worden, namelijk als een levend wezen dat het waard is om te bestaan, en daarom een werkelijkheid te hebben toegestaan te bestaan van mensen als egoistische wezens die elk individueel in hun 'instinct' als 'oncontroleerbare drang' om te overleven zitten en daarom elkaar verschrikkelijke dingen aandoen, allemaal in de naam van 'instinct' als 'persoonlijke overleving' als egoisme als wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, niet beseffend wat ik eigenlijk aan het creeren was, namelijk deze hele werkelijkheid als hoe ze op dit moment bestaat




tot hier en niet verder:


ik aanvaard mezelf niet als competitiedrang en vechten voor overleving als instinct als een geautomatiseerd systeem dat zogezegd 'ongecontroleerd' is
ik aanvaard mezelf als absolute zelf controle als het leven dat ik ben HIER in en als absolute zelf zekerheid in elke ademhaling, in elk moment, constant, niet beinvloedbaard en beweegbaar door zoiets als een gedachte, gevoel of emotie
ik ben zelf beweging als het bestaan van mezelf als de onvoorwaardelijkheid als ademhaling

ik besef, realiseer en aanvaard mezelf als één en gelijk met elk levend wezen in en als eenheid en gelijkheid met het leven in mezelf als wie ik werkelijk ben
ik sta mezelf niet toe te strijden/competeren met andere wezens/mensen vanuit verlangen naar overleving want ik besef dat verlangen naar overleving niet is wie ik werkelijk ben

ik realiseer en aanvaard mezelf als onvoorwaardelijk HIER in en als onvoorwaardelijke eenheid en gelijkheid waarin ik elk wezen als mezelf overweeg en aanvaard en waarin ik besef dat ik al het leven ben dat bestaat en niet zomaar een klein afgescheiden deeltje als een systeem als 'maar een mens' als de ervaring van inferioriteit

ik besef dat ik niet inferieur/inferioriteit ben, en ik laat mezelf niet bepalen en sturen door de ervaring van inferioriteit, ik besef dat inferioriteit maar een gekopieerd/aangeleerd geloofsysteem is dat niet is wie ik werkelijk ben als wezen

ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf als het bestaan zelf als HIER als ademhaling als eenheid en gelijkheid als wie ik werkelijk ben

ik ben vrijheid van expressie en ik gun mezelf de vrijheid om mezelf uit te drukken als het leven zelf, als ongedefinieerd en onbepaald, als het leven zelf en niet de angst om te sterven en dus niet een systeem van 'overleven'

ik besef dat ik als het leven zelf als wie ik werkelijk ben niet moet overleven want ik ben al wat bestaat, ik sta één en gelijk met de dood en met het leven als allen één als wie ik ben HIER als ongedefinieerdheid

ik stop de waanzin van deze werkelijkheid van de mensheid als egoistische wezens als instinct als de waanzin van instinct als verlangen naar persoonlijke overleving dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, want ik besef dat dit niet aanvaardbaar is als een werkelijkheid om in geboren te worden

Friday, October 21, 2011

krabben, bijten en pitsen als fysieke expressie van zelf beoordeling

ik heb altijd veel aan mijn huid gekrabt, gepitst en gebeten (gebeten op mijn lip dus). Ik krab bijvoorbeeld veel in mijn haar, de schilfertjes loskrabben, of alle onregelmatigheden aan mijn huid, alle puistjes en kortstjes krab ik vaak weg, en puistjes pits ik uit. ik heb ook lange tijd puistjes gehad op mijn huid omdat ik er zoveel aan krabte.

Wat ik heb gerealiseerd in het proces van zelf vergeving, waarin ik mij bewust werd van wat ik eigenlijk doe, van wie ik ben tegenover mezelf als mijn lichaam, is dat krabben, pitsen en bijten niet enkel een fysieke aanval is op mijn lichaam, het is de veruiterlijking/uiterlijke expressie van mijn innerlijke zelf beoordeling in en als mijn gedachten, waarin ik mijn uiterlijke expressie continu aan het beoordelen ben, door mezelf te zien in en als afscheiding van mezelf, zogezegd door de ogen van andere mensen, als hoe zij mij zouden beoordelen. En dat is een aanval op mezelf binnenin mezelf, omdat ik mezelf niet gewoon aanvaard als hoe/wie ik ben hier als zelf expressie. ik limiteer mezelf, zet mezelf in een gevangenis, door mezelf te beoordelen.

En dat is hoe ik mij altijd al ervaren heb, alsof ik in een gevangenis zit, gevangen in mijn gedachten, in beoordelingen, als 'wat andere mensen (zogezegd) van mij denken/vinden in en als hun gedachten/beoordelingen', waardoor ik mij zeer 'gespannen' voelde rond andere mensen, vooral mensen die niet mijn familie en vrienden waren, omwille van die 'eerste indruk' die ik zou maken op mensen, als wat ik geleerd heb van mijn vader, dat het belangrijk is om 'een goede indruk te maken op mensen', waarin ik enorme angst had om afgewezen te worden, 'negatief' beoordeeld te worden.

Ik doe het eigenlijk de hele tijd, krabben aan mijn huid, op mijn hoofd voornamelijk, als een automatisme, waarin ik mij steeds weer HIER moet brengen omdat ik telkens besef dat ik weer ben 'weggedreven' in en als mijn gedachten waarin ik mezelf continu zit te beoordelen omdat waar ik over het algemeen aan denk is wat andere mensen van mij denken, en ik fantaseer bijvoorbeeld vaak dat ik vanalles zal doen/zeggen in de toekomst en dat beeld ik mij in vanuit wat ik denk dat andere mensen van mij zouden vinden. Het is een onbewuste, automatische 'gedachtenstroom' geworden in mezelf waar ik mij nooit gewaar van ben geweest omdat ik mezelf altijd maar heb aanvaard als 'het bewustzijn' als gedachten, gevoelens en emoties. Ik geloofde dat dit was wie ik 'nu eenmaal ben'.

Via het proces van zelf vergeving heb ik mezelf kunnen bevrijden/verlossen van deze illusie, van de idee dat gedachten, gevoelens en emoties is wie ik werkelijk ben, door mezelf te realiseren als het systeem dat ik eigenlijk ben, dat ik altijd geweest ben, een systeem als systematische/automatische gedachten, gedragingen en reacties. nu, wanneer ik merk dat ik aan het krabben ben, stop ik mezelf in en als het besef dat dit niet is wie ik werkelijk ben, het is het automatische systeem dat ik mezelf heb toegestaan te worden waarin alles wat ik doe letterlijk automatisch verloopt zonder enig gewaarzijn.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf als het fysieke lichaam te pijnigen door te krabben, te bijten en te pitsen als de uiterlijke expressie van zelf misbruik als het zelf misbruik dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als zelf beoordelingen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de uiterlijke fysieke expressie van pitsen, bijten en krabben op mijn huid te gebruiken als een soort van 'ondersteuningspunt' waarop mijn gedachten als 'mentale zelf misbruik' als zelf beoordelingen in en als de persoonlijkheid/het ego dat ik mezelf heb toegestaan te worden, steunen, waarin ik mijn lichaam gebruik als bepaalde geautomatiseerde handelingen, om het systeem van gedachten, gevoelens en emoties in mezelf te 'triggeren' en te voeden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet één en gelijk te staan met mijn fysieke lichaam, door het lichaam te gebruiken om het bewustzijnssysteem als gedachten gevoelens en emoties als energie als het ego, te voeden, waarin ik letterlijk het fysieke lichaam als een parasiet gebruik om als een energetische 'entiteit' te kunnen bestaan, alsof ik als entiteit als ego als energie beter/superieur ben aan de fysieke realiteit, die ik gebruik om mezelf als energie te voeden, als wat ik ook heb toegestaan in en als de mensheid en de menselijke realiteit waarin ik als 'de mensheid' de fysieke realiteit als de aarde als natuur en dieren en het fysieke lichaam misbruik en leegzuig als de parasiet als ego als energie die ik mezelf heb toegestaan te worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in en als het misbruik van het fysieke lichaam door mezelf toe te staan te participeren in en als zelf misbruik binnenin mezelf als de energie van 'zelf misbruik' als zelf beoordelingen in en als gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de energie van zelf misbruik in en als het geloof dat dat is wie ik werkelijk ben als mens in de menselijke realiteit, zonder te beseffen dat het maar is wie ik mezelf heb toegestaan te worden als een cumulatieve opbouwing van automatische gepreprogrameerde reacties op mijn omgeving vanaf ik geboren ben, van waaruit ik dan mijn 'identiteit' en 'persoonlijkheid' gecreerd heb, zonder mij zelfs bewust te zijn van hoe en waarom ik mezelf op deze manier gecreerd heb, door mij zomaar neer te leggen bij het geloof dat ik een persoonlijkheid ben als een houding die ik van mijn ouders heb gekopieerd, die zichzelf ook hebben toegestaan te bestaan als een persoonlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de energie van zelf misbruik als een geautomatiseerde reactie in mezelf op automatische gedachten van zelf beoordeling, waar ik mezelf mee heb geidentificeerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te laten sturen, dirigeren en leiden en bepalen door de energie van zelf misbruik die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door mezelf af te scheiden van die energie en door te geloven dat het is wie ik ben, in de plaats van te beseffen dat het een automatisch, gepreprogrammeerd systeem is waar ik mijn macht aan heb afgegeven, door niet één en gelijk te staan met al wat bestaat in deze werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met 'zelf beoordelingen' in en als mijn gedachten door mezelf te hebben afgescheiden van mijn gedachten, door niet te beseffen dat gedachten, gevoelens en emoties iets zijn dat ik heb gekopieerd van mijn ouders en mijn omgeving als 'andere mensen' en dat het absoluut niet is wie ik werkelijk ben, het is letterlijk een systeem dat al ge-predestineerd was voor mijn geboorte in deze werkelijkheid, als volledig bepaald door mijn opvoeding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het systeem van gedachten, gevoelens en emoties een voorspelbaar systeem is als een ontwerp waar ieder mens in geboren wordt, waarin elk mens schijnbaar 'anders' en 'verschillend' is door een verschillende 'opvoeding'/'levenservaring' te krijgen, maar de basis als gedachten, gevoelens en emoties als automatische ge-predestineerde reacties is hetzelfde voor elk mens

dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te beseffen dat als ik in een andere situatie geboren zou zijn, ik dan ook compleet anders zou zijn, ik zou mezelf compleet anders ervaren, ik zou een ander persoon als 'persoonlijkheid' zijn, omdat alles wat ik van mezelf ken en ervaar, is enkel het bewustzijnssysteem als gedachten, gevoelens en emoties als wat mijn 'persoonlijkheid' als wie ik geloof dat ik ben opmaakt, zoals dat voor ieder mens het geval is, gedachten, gevoelens en emoties als reacties op 'uiterlijke' situaties en omstandigheden, met andere woorden, mijn persoonlijkheid en persoonlijkheid in het algemeen is niets dan een gevolg/resultaat van mijn omgeving, van omstandigheden en situaties die zich hebben voorgedaan in mijn leven waarop ik mezelf heb toegestaan te reageren vanuit dit voorgeprogrammeerd systeem

dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in en als het ego als persoonlijkheid als gedachten, gevoelens en emoties in en als en vanuit het geloof/gevoel dat ik 'speciaal' ben, en daardoor nooit te beseffen dat ik in essentie net hetzelfde ben als elk levend wezen, en het enige dat mij schijnbaar 'verschillend' of 'speciaal' maakt is mijn 'ontwerp' waarin ik geboren ben in deze wereld, het leven dat al voorontworpen was voor mezelf, waarin ik als persoonlijkheid volledig gecreerd/bepaald zou worden door omstandigheden waarop ik vanuit een voorontworpen systeem als 'de menselijke geest' zou reageren op een voorontworpen manier, met andere woorden er is niets aan mezelf dat 'speciaal' is, speciaal is net de illusie van het ego, dat enkel bestaat in mezelf om ervoor te zorgen dat ik nooit de werkelijkheid van mezelf besef/zie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mijn 'persoonlijke ervaring' van de werkelijkheid in en als en vanuit mijn gedachten, gevoelens en emoties als 'mijn persoonlijke energetische 'signatuur'', mij speciaal maakt, in de plaats van te beseffen dat mijn zogezegde 'persoonlijke energetische signatuur' compleet voorbepaald/voorontworpen was als specifieke omstandigheden/situaties en gebeurtenissen waarop ik mezelf heb toegestaan te reageren vanuit een voorgeprogrammeerd systeem als gedachten, gevoelens en emoties



tot hier en niet verder:

ik sta mezelf niet toe mezelf uit te drukken in en als een systematisch automatisch systeem als voorgeprogrammeerde reacties als gedachten, gevoelens en emoties, want ik besef dat dit niet werkelijke zelf expressie is als wie ik werkelijk ben

ik realiseer mezelf als hier als het leven zelf, als absolute zelf expressie, als onvoorbereid, als absolute spontaniteit, als vrijheid als het moment zelf als puurheid en onvoorwaardelijkheid

ik sta mezelf niet toe te participeren in en als de gedachten van zelf beoordeling en in en als de fysieke uitdrukking van het systeem van zelf beoordeling als gedachten gevoelens en emoties als het ego

ik sta mezelf toe te staan en te bestaan en mezelf uit te drukken in en als éénheid en gelijkheid met het fysieke lichaam in en als zelf respect
want ik besef dat zelf beoordelingen als gedachten, maar woorden zijn, en woorden zijn op zich onschuldig, ik sta en besta in en als eenheid en gelijkheid met woorden als de onschuldige expressie van het leven zelf

als en wanneer ik merk dat ik mezelf beoordeel, en dat ik krab, pits of bijt aan mijn lichaam als de uiterlijke expressie van zelf misbruik als ondersteuning voor de innerlijke energie van zelf misbruik als zelf beoordeling, dan stop ik mezelf, ik adem en realiseer mezelf als hier in en als het besef dat zelf misbruik als zelf beoordeling niet is wie ik werkelijk ben

ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf als de ervaring van mezelf in en als de werkelijkheid en ik sta op in en als complete zelf verantwoordelijkheid en ik druk mezelf uit in en als zelf verantwoordelijkheid als het besef 'ik ben HIER', 'ik ben' 'ik besta' 'ik adem' 'ik ben ademhaling'

ik sta mezelf niet toe mezelf te laten bepalen, beinvloeden en sturen door angst van beoordelingen want ik besef mijn verantwoordelijkheid tegenover het bestaan van beoordelingen als wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door mezelf te hebben toegestaan te participeren in en als het systeem als gedachten, gevoelens en emoties door mezelf te hebben afgescheiden van mezelf en dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor al wat bestaat in en als eenheid en gelijkheid

ik ben zelf directie, en ik stuur, dirigeer, leidt, begeleidt en bepaal mezelf in en als elk moment onvoorwaardelijk hier, in en als complete zelf verantwoordelijkheid