De Hel van Vergelijking

mezelf vergelijken met andere mensen in mijn expressie in deze werkelijkheid is iets wat ik doe sinds ik ongeveer10 jaar oud was. Wanneer iemand anders iets doet dan vergelijk ik mezelf automatisch vanuit mijn verlangen om 'de beste' en 'beter' te zijn, omdat ik mij 'goed' wil voelen over mezelf. Wat wil dit eigenlijk zeggen over mezelf? namelijk dat ik mij niet al goed voel over mezelf van het begin, dat ik me slecht voel over mezelf binnenin mezelf en van daaruit ga ik op zoek naar een goed gevoel.

En ik heb geleerd dat 'beter zijn dan een ander' en mezelf kunnen beoordelen als 'beter' en 'superieur' mij een goed gevoel geeft over/in mezelf als iets wat ik heb gekopieerd/geleerd van mijn vader. Ik had van hem geleerd mijn expressie te beoordelen en dan te gaan vergelijken met die van andere mensen, in en als het geloof dat ik enkel 'goed genoeg' ben als mijn 'prestatie'/'expressie' beter is dan die van een ander, met andere woorden 'slimmer', 'inzichtvoller', 'interessanter', 'populairder', 'cooler'.

In het mezelf vergelijken met andere mensen heb ik van mijn leven een 'hel' gemaakt omdat ik mij de hele tijd 'afgescheiden' voel, alsof ik 'er niet bijhoor', ver weg van andere mensen, niet beseffend dat ik die afscheiding zelf heb gecreerd via beoordelingen in en als de 'competitiedrang' van het ego als wie ik mezelf heb toegestaan te worden waarin ik mijn expressie vergelijk met die van andere mensen vanuit mijn verlangen om mezelf te beoordelen als 'beter', 'de beste' en 'superieur' en 'meer'.

Dit vergelijken is ook een 'overlevingstechniek' die ik geleerd heb van mijn vader, waarin ik mij ervan 'moet' verzekeren dat ik 'in deze samenleving' pas, dat ik zoals andere mensen ben, om ondersteuning te krijgen van deze menselijke samenleving en om aanvaard te worden en gezien te worden als 'één van ons' door het systeem van de mensheid als de manifestatie van het ego waarin wij mensen enkel ondersteuning zullen bieden aan mensen die op ons lijken, die zoals ons zijn. En het verlangen om, in vergelijking met andere mensen, 'de beste' en 'beter' te willen zijn, is het ego als polariteiten dat zichzelf wil uitbalanceren, want door mezelf aan te passen aan andere mensen om te passen bij andere mensen en in het systeem van mensen besta ik als het ware niet meer, ik ben maar een systeem, een kopie, een kloon, en dat wil ik niet aanvaarden van mezelf en daarom wil ik het gevoel creeren in mezelf dat ik 'speciaal' ben, of 'uniek' en op de één of andere manier 'anders dan de anderen', op de één of andere manier 'beter'.



ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen als een overlevingstechniek die ik heb geleerd/gekopieerd met andere mensen vanuit het geloof dat ik 'erbij moet horen' en dus 'zoals andere mensen moet zijn', om geaccepteerd te worden door de samenleving zodat ik zal kunnen overleven in deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen vanuit het verlangen om 'beter', 'superieur' en 'meer' te zijn, als een 'overlevingsmechanisme' dat ik heb gekopieerd en geleerd van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de 'beste' te willen zijn in vergelijking met andere mensen, zodat ik mij goed kan voelen over mezelf, zodat ik het gevoel kan hebben dat ik kan overleven, aangezien ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat dat het enige is wat telt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het normaal te vinden dat ik vecht/competeer met andere mensen om zelf te kunnen bestaan in deze werkelijkheid en het blijkbaar 'ok' vind dat 'de rest' 'verliest' en achterblijft en 'crepeert' terwijl ik op mijn troon kan gaan zitten en mij goed kan voelen

ik vergeef mezelf dat ik 'competitiedrang' heb toegestaan te bestaan in mezelf als een 'instinct' waarvan ik mezelf heb toegestaan te geloven dat het 'controle' heeft over mij omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te identificeren als 'maar een mens' en dus te geloven dat het 'in mijn natuur zit' om te vechten voor mijn overleving, als een idee/geloof dat ook ondersteund en gepresenteert wordt door boeken/wetenschap/school/opvoeding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat 'competitiedrang' in mijn natuur zit, en dat het daarom 'controle heeft over mij', in de plaats van te beseffen dat het 'mijn natuur' niet kan zijn aangezien ik niet eens één en gelijk sta met mijn 'natuur', ik ben mij niet eens bewust/gewaar van wie ik werkelijk ben als 'mijn natuur', met andere woorden ik ben gewoon een systeem als 'instincten' als programma's die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door niet te staan in en als éénheid en gelijkheid met natuur als zelf zekerheid en zelf bewustzijn/gewaarzijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het 'menselijke instinct' van 'vechten voor overleving' waarin ik zogezegd vanuit 'instinct' als een oncontroleerbaar verlangen, in staat ben om een ander te vermoorden en te stelen en verschrikkelijke dingen te doen, zodat ik zelf kan overleven, waarbij ik mij daarna beschaamd voel over wat ik mezelf heb toegestaan te doen vanuit 'instinct'

ik vergeef mezelf dat ik 'instincten' heb toegestaan te bestaan in de werkelijkheid, als het leven, als in mezelf en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan te geloven dat ik maar een systeem ben, als 'maar een mens' als oncontroleerbare verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'oncontroleerbaarheid' te hebben toegestaan te bestaan in mezelf door niet te beseffen dat ik het leven zelf ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan een systeem te worden als iets dat zich totaal niet gewaar is van zichzelf, iets dat zich laat controleren door programma's zoals instincten, zoals emoties en gevoelens als energetische reacties, zoals angst, en dat 'normaal' te vinden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een 'mens' te worden als een kopie van mijn ouders en omgeving, als geloofsystemen over 'wat het betekent om mens te zijn' en over 'wie/wat/hoe mensen zijn' en wie ik dus blijkbaar ook ben/moet zijn, als mens, zoals bijvoorbeeld instincten als het 'vechten voor overleving', om in de menselijke samenleving geaccepteerd te worden zodat ik kan overleven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'instincten' en het geloof dat ik 'instincten' heb, te hebben gekopieerd van mijn ouders, omdat ik mezelf had toegestaan mijn ouders te vertrouwen en naar hen op te kijken vanuit het geloof dat zij 'alles weten' en dat zij 'het beter weten dan ik', omdat ze zich zo voordoen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat 'instinct' niet echt is wie ik werkelijk ben' en het zit niet 'in mijn natuur' want het is maar iets dat ik gekopieerd heb van mijn ouders waarin ik merkte dat mijn ouders hun eigen overleving en mijn overleving als 'hun kind' het allerallerbelangrijkste vonden in de wereld, en dat egoisme is wat ik gekopieerd heb van hen, in en als het geloof dat mijn ouders het beter weten dan ik, en beter/superieur zijn dan ik, omdat ze zichzelf ook zo presenteerden tegenover mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ander wezen - mens dier of plant - niet te zien als mijn gelijke, door mezelf te hebben toegestaan mezelf automatisch te vergelijken met hen als een 'overlevingsmechanisme' dat ik als 'instinct' heb toegestaan te bestaan in mezelf als wat ik gekopieerd heb van mijn ouders en waarmee ik mezelf heb toegestaan mezelf mee te identificeren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het gevoel te hebben dat ik mezelf MOET vergelijken met andere mensen om mezelf ervan te verzekeren dat ik 'goed genoeg' ben en dat ik bij 'de besten' hoor of dat ik 'de beste' ben, om mij 'veilig' en 'verzekerd' te voelen in deze samenleving van mensen, waarvan ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik erin moet overleven als 'mens' als een geloofsysteem dat ik heb gekopieerd van mijn ouders, als iets dat met veel angst en stress gepaard ging

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen in en als het verlangen om 'de beste' te zijn en 'bij de besten' te horen vanuit angst om afgewezen, weggeduwd, buitengesloten, verbannen, gepest te worden door 'de samenleving' van mensen die ik denk/geloof nodig te hebben in mijn overleving in deze wereld, als een geloof dat ik heb gekopieerd van mijn ouders via angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren via angst door mijn ouders als het geloof dat ik de samenleving absoluut nodig heb om te overleven en dat ik dus vanuit 'instinct' er alles aan moet doen, als een zogezegd 'oncontroleerbaar verlangen' in mezelf, om bij de samenleving te horen en geaccepteerd te worden door de samenleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat, vanuit het geloof dat ik absoluut bij de samenleving moet horen en dat de samenleving mij moet aanvaarden als 'één van hen', alles geoorloofd is, aangezien ik mezelf heb toegestaan te geloven dat dit verlangen om te overleven als 'mens' in de menselijke wereld/samenleving een 'instinct' is dat 'in mijn natuur zit' als wat ik mezelf heb toegestaan te kopieren van mijn ouders door mezelf te hebben toegestaan mijn ouders te vertrouwen vanuit het geloof dat ze het beter weten dan mij en dat zij superieure wezens zijn omdat ze zich zo voordeden en omdat ze zich uitdrukten tegenover mij als 'inferieur'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren als het geloof dat ik MOET overleven en dat alles geoorloofd is in mijn 'gevecht' om te overleven door angst van mijn ouders, waarin ik eigenlijk angst heb om gestraft te worden door mijn ouders als ik niet ben/doe/wordt als wat zij van mij verwachten en als ik dus niet, net als hen, een systeem wordt als gecontroleerd door gedachten, gevoelens en emoties als 'de menselijke natuur'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat de werkelijkheid als 'de mensheid' die mij gepresenteerd werdt door mijn ouders/omgeving de echte werkelijkheid is, in de plaats van te beseffen dat het maar de werkelijkheid is die mij verteld geweest is, als een 'visie' op de werkelijkheid als 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' door mijn ouders, wat ik dan heb aangenomen als 'de echte werkelijkheid' door mijn ouders te vertrouwen en door te geloven dat ik inferieur ben omdat ze mij hebben gestraft, alsof zij God zijn, gewoon omdat ze het konden, aangezien hun lichaam sterker was dan dat van mij, in de plaats van de eigenlijke sinistere waarheid te beseffen namelijk dat mijn ouders gewoon wezens zijn die hun fysieke overmacht hebben misbruikt tegenover mij vanuit hun verlangen om zich machtig te voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in 'competitiedrang' en 'vechten voor mijn overleving' tegen andere mensen als wat ik heb gekopieerd van mijn ouders om erkenning te kunnen krijgen van mijn ouders, vanuit het geloof dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf dat ik inferieur ben tegenover mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in 'competitiedrang' en 'vechten voor overleving' met andere mensen waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen vanuit het verlangen om 'beter' te zijn in de ogen van 'de leidersfiguur', als hoe ik vroeger mijn ouders zag, als hoe ik mezelf heb laten programmeren door mijn ouders, in en als het geloof dat ik een inferieur wezen ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet elk levend wezen te overwegen in mijn verlangen om te overleven en competitiedrang en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan werkelijk zo arrogant en egoistisch te zijn in het geloven en veronderstellen dat mijn leven en mijn overleving werkelijk het allerallerbelangrijkste is dat er bestaat in de wereld, zonder ooit mijn ogen te openen en te beseffen dat ik niet het enige wezen ben dat bestaat, er is nog een wereld vol wezens, die bestaan net als ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ander niet te behandelen en te zien als hoe ik gezien en behandeld zou willen worden, namelijk als een levend wezen dat het waard is om te bestaan, en daarom een werkelijkheid te hebben toegestaan te bestaan van mensen als egoistische wezens die elk individueel in hun 'instinct' als 'oncontroleerbare drang' om te overleven zitten en daarom elkaar verschrikkelijke dingen aandoen, allemaal in de naam van 'instinct' als 'persoonlijke overleving' als egoisme als wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, niet beseffend wat ik eigenlijk aan het creeren was, namelijk deze hele werkelijkheid als hoe ze op dit moment bestaat




tot hier en niet verder:


ik aanvaard mezelf niet als competitiedrang en vechten voor overleving als instinct als een geautomatiseerd systeem dat zogezegd 'ongecontroleerd' is
ik aanvaard mezelf als absolute zelf controle als het leven dat ik ben HIER in en als absolute zelf zekerheid in elke ademhaling, in elk moment, constant, niet beinvloedbaard en beweegbaar door zoiets als een gedachte, gevoel of emotie
ik ben zelf beweging als het bestaan van mezelf als de onvoorwaardelijkheid als ademhaling

ik besef, realiseer en aanvaard mezelf als één en gelijk met elk levend wezen in en als eenheid en gelijkheid met het leven in mezelf als wie ik werkelijk ben
ik sta mezelf niet toe te strijden/competeren met andere wezens/mensen vanuit verlangen naar overleving want ik besef dat verlangen naar overleving niet is wie ik werkelijk ben

ik realiseer en aanvaard mezelf als onvoorwaardelijk HIER in en als onvoorwaardelijke eenheid en gelijkheid waarin ik elk wezen als mezelf overweeg en aanvaard en waarin ik besef dat ik al het leven ben dat bestaat en niet zomaar een klein afgescheiden deeltje als een systeem als 'maar een mens' als de ervaring van inferioriteit

ik besef dat ik niet inferieur/inferioriteit ben, en ik laat mezelf niet bepalen en sturen door de ervaring van inferioriteit, ik besef dat inferioriteit maar een gekopieerd/aangeleerd geloofsysteem is dat niet is wie ik werkelijk ben als wezen

ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf als het bestaan zelf als HIER als ademhaling als eenheid en gelijkheid als wie ik werkelijk ben

ik ben vrijheid van expressie en ik gun mezelf de vrijheid om mezelf uit te drukken als het leven zelf, als ongedefinieerd en onbepaald, als het leven zelf en niet de angst om te sterven en dus niet een systeem van 'overleven'

ik besef dat ik als het leven zelf als wie ik werkelijk ben niet moet overleven want ik ben al wat bestaat, ik sta één en gelijk met de dood en met het leven als allen één als wie ik ben HIER als ongedefinieerdheid

ik stop de waanzin van deze werkelijkheid van de mensheid als egoistische wezens als instinct als de waanzin van instinct als verlangen naar persoonlijke overleving dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, want ik besef dat dit niet aanvaardbaar is als een werkelijkheid om in geboren te worden