Kennis en informatie – vorming van het ego/persoonlijkheid als een ‘vaste structuur’ van kennis en informatie als ervaringen van mezelf in en als de wereld, van 0 tot 12 jaar, gebaseerd op en vanuit het gevoel/geloof ‘ik weet alles’/’ik ben alwetend’/’ik moet niets meer bijleren’, als een gevangenis want een persoonlijkheid als samenraapsel van kennis en informatie kan enkel ‘bestaan’ als een ‘vaste structuur’ als ik niets meer bijleer, als ik niets meer ‘ontdek’, omdat het ego/persoonlijkheid een ‘al ontdekt’ iets is, het gevoel dat dit ‘het’ is, dat dit als persoonlijkheid als ervaring van mezelf is wie ik werkelijk ben als een ‘vaste structuur’, waarnaar ik refereer als ik denk aan mezelf. Dus ik heb mij automatisch/opzettelijk afgesloten/opgesloten in mijn ervaringen van mezelf in de werkelijkheid van 0 tot 12 jaar om die persoonlijkheid te kunnen zijn, die opgebouwd is op het gevoel ‘ik weet alles’ ‘ik ben alwetend’, van waaruit ik dan automatisch alles wat nog in mijn wereld komt, alles wat ik zie, iedereen/alles dat ik leer kennen, definieer/beoordeel vanuit mijn kennis en informatie die ik aanzie als ‘de werkelijkheid’/’de waarheid’ als mijn ervaringen van mezelf van 0 tot 12 jaar, waardoor ik uiteindelijk nooit meer iets ‘nieuw’ bijleer, ik ontdek niets meer omdat ik vastzit in dat gevoel dat ik ‘alles al weet’ en ‘er valt niets meer te ontdekken’ want ‘ik ben volwassen nu’, dus per definitie ‘weet ik het allemaal’, net zoals mijn ouders als volwassenen ‘het allemaal wisten’ terwijl ik als ‘kind’ niets wist.
Dit is waarom uiteindelijk de wereld/werkelijkheid voor mij een ‘saaie’ ervaring werd, waarin ik steeds op zoek was naar ‘nieuwe’ ervaringen, ‘spannende’ ervaringen omdat ik dus vast zat in dat eeuwige gevoel van ‘ik weet alles al’ ‘ik sta boven de werkelijkheid’. En dat is precies hoe ik mezelf ervoer, namelijk alsof ik ‘boven’ de werkelijkheid sta, alsof ik ‘boven’ alle mensen sta, ik zie alles, ik weet alles, ik ken alles, ik weet wie mensen zijn, ik weet hoe mensen denken, ik ‘doorzie’ mensen. maar eigenlijk zat ik gewoon opgesloten in de zelf gecreerde illusie dat ik ‘alwetend’ ben, als één of andere ‘god’ op een troon, een valse god die geen verantwoordelijkheid neemt voor haar creatie, omdat ik blijkbaar wel alles wist en doorzag maar ik deed er niets aan, ik deed niets om deze werkelijkheid te stoppen of te veranderen. Uiteraard omdat ik maar een valse god was, ik was niet echt god, ik wilde mij gewoon zo voelen, ik wilde mij gewoon superieur en belangrijk voelen.
En ik heb nooit de werkelijkheid/mensen leren kennen als wat/wie ze werkelijk is/zijn, want ik maakte het mezelf onmogelijk want ik wilde niet eens overwegen dat de mogelijkheid bestaat dat er misschien iets is dat ik niet weet en dat mensen/de wereld misschien niet is hoe ze lijkt, ik wilde daar gewoon ‘boven’ alles staan, in en als het gevoel dat ik superieur ben met mijn kennis en informatie over de werkelijkheid, niet beseffend hoe ongelooflijk gelimiteerd die kennis en informatie wel niet is. Omdat ik de waarheid van mezelf niet wilde zien, ik gaf ook niet echt om de waarheid, ik gaf enkel om mijn persoonlijke verlangens/gevoelens, ik wilde mij gewoon belangrijk en speciaal kunnen voelen als het ego dat ik mezelf had toegestaan te worden als een afgesloten ‘entiteit’ van kennis en informatie als woorden als definities, dus uiteraard om die persoonlijkheid in stand te kunnen blijven houden, moet ik mezelf wel afsluiten/opsluiten, moet ik er wel voor zorgen dat ik niet meer ‘open’ sta voor de werkelijkheid, open voor ‘nieuwe indrukken’, dat ik niets meer ‘bijleer’ omdat ik dan mijn ‘beeld van mezelf’ en ‘beeld van de wereld’ en van ‘wie ik ben in de wereld’ zou moeten herzien, dus ik zou geen ‘vaste structuur’ meer kunnen zijn/hebben, want als ik ‘open’ zou blijven, zou ik niet meer kunnen blijven vasthouden aan die kennis en informatie die ik al heb ‘vergaard’ als ‘de enige echte waarheid/werkelijkheid’.
Dit gevoel van ‘ik weet het allemaal al’ en het verlangen om daaraan te blijven vasthouden, het verlangen dus om te kunnen ‘liegen’ tegen mezelf, om vast te kunnen blijven steken in de zelf gecreerde illusie, heb ik ook in het proces van zelf vergeving/zelf realisatie ervaren. Eigenlijk geloofde ik vanaf het begin al dat ik het allemaal al wist, ik wist wat het proces is, ik weet wat zelf eerlijkheid is, ik ben zelf eerlijk, ik ben inzichtvol, ik weet het allemaal. En dus heb ik ook nooit echt de tijd genomen om mezelf werkelijk toe te passen in/op zelf vergeving
No comments:
Post a Comment