Monday, September 26, 2011

zelf sabotage in zelf medelijden

iets wat ik gemerkt heb dat ik automatisch doe om mezelf te saboteren, is: elke keer ik voor een project sta, elke keer ik iets moet doen, wanneer iemand mij een taak geeft, of ik moet moeite doen voor iets. elke keer ik mij werkelijk moet toeleggen op iets, dan schiet ik onmiddellijk in een automatische reactie van paniek tesamen met gedachten ivm de toekomst waardoor ik altijd meteen denk 'ik kan dat niet'.

dat is altijd mijn eerste gedachte bij alles wat nieuw is, alles waar ik mij voor moet inspannen en waar ik moeite voor moet doen. mijn eerste reactie is één van opgeven, nog voor er iets gebeurt is, voor ik iets gedaan heb, voor ik nog maar een vinger heb opgetild.
omdat blijkbaar zijn mijn gedachten over dit nieuwe project, en hoe ik het zal doen, zo overweldigend dat ik zelfs de gedachte van te beginnen aan een project niet zie zitten.

dit is een gewoonte die ik vanaf mijn kindertijd geleerd heb en het is een automatische reactie geworden, nl het vanzelf opgeven van alles wat nieuw in mijn wereld komt, elk nieuw project, elke verandering. van het moment dat ik mezelf moet toepassen, geef ik onmiddellijk op omdat ik er echt van overtuigd ben dat ik 'het niet zal kunnen' en dat ik 'er niet toe in staat ben' en dat het 'mij toch niet zal lukken'. het is mijn gewoonte van gewoon te kunnen opgeven, want blijkbaar is dat altijd ok geweest omdat ik altijd heel sterk het gevoel had dat ik op handen en voeten gedragen werd door mijn ouders, dat ik mij dus in feite niet moest inspannen.

ik werd bij mijn grootouders, vooral door mijn oma, in de watten gelegd, ik werd behandeld als een 'poppemieke', een kwetsbaar kindje dat zich vooral gewoon moet goed voelen en dat zich in feite niet moet inspannen. en dat is hoe ik mij voel, alsof het volledig geoorloofd is om mij te laten vallen en om op te geven gewoon al bij de gedachte dat ik iets niet kan, omdat mijn familie wel voor mij zal zorgen.

dit is het geloof dat ik niet alleen besta, dat ik niet alleen verantwoordelijk ben voor mijn bestaan en dat ik niet voor mezelf moet zorgen, eigenlijk het geloof dat ik niet eens moeite zou moeten doen in deze wereld, maar dat alles mij wel op een gouden schaaltje aangeboden zal worden, ik moet gewoon mijn ouders nadoen, gewoon doen wat iedereen mij zegt en alles komt voor mij in orde en ik zal nooit werkelijk moeite moeten doen.

dit is de fout die mensen zoals grootouders vaak maken, waarin zij een hard leven hebben geleid, ze zijn omwille van de oorlog, nooit in de watten gelegd en nu willen ze hun kleinkind extra geven wat zij nooit gekregen hebben, zonder te beseffen wat ze eigenlijk aan het doen zijn en welke ideeen ze eigenlijk in dat kind aan het planten zijn, zoals vb de idee dat ik als kind nooit werkelijk iets hoef te doen want ik ben toch zo speciaal, en dan is het natuurlijk een onaangename verassing wanneer ik geconfronteerd wordt met de eigenlijke werkelijkheid waarin ik moet werken en een leven opbouwen voor mezelf, ik moet mezelf sturen in de werkelijkheid, ik moet dingen doen, geld verdienen, er is geen mama of oma meer die mij op handen draagt.

ik heb dus een sterk gevoel om terug te keren naar die staat als kind toen alles zo simpel was, ik werd letterlijk gedragen, ik kon mij laten vallen en ik werd opgeraapt, ik werd overal heen geleid en gestuurd, er was niets dat ik zelf moest doen, ik moest mezelf zelfs niet troosten, alles werd voor mij gedaan. dus ik ben het gewoon van niets te moeten doen, waardoor het volledig ok lijkt voor mij om alles gewoon op te geven als ik nog maar denk dat ik iets niet zal kunnen, ver voordat ik er nog maar aan begonnen ben.

ik voel mij in feite nog steeds dat kleine hulpeloze, machteloze, zwakke kind dat omwille van haar zwakheid en hulpeloosheid steeds geholpen werd omdat iedereen medelijden had met dat kleine meisje, ocharme. en dat is een tactiek die ik steeds heb toegepast waardoor ik mijn leven geleid heb als 'hulpeloos, machteloos, zwak' waarin ik nooit iets zelf heb gedaan, nooit zelf beslissingen gemaakt, nooit mezelf gestuurd of geleid, nooit werkelijk iets nieuws geprobeerd of geleerd, altijd maar verwachtend dat andere mensen het wel voor mij zullen doen, en dat ik het mij dus kan veroorloven om mij te laten vallen en om op te geven.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik hulpeloos en zwak en machteloos ben als een zelfbeeld dat ik heb geleerd uit hoe mijn ouders en grootouders, vooral oma, met mij omgingen, omdat mijn familie met mij omging alsof ik werkelijk kwetsbaar en zwak en hulpeloos en machteloos ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leren obv hoe mijn omgeving/familie met mij omging dat ik niet moet instaan voor mezelf en dat ik gedragen wordt en zal worden door mijn familie en dat ik dus nooit voor mezelf moet zorgen of verantwoordelijkheid moet nemen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vertrouwen dat mijn familie er altijd voor mij zal zijn en daarom te geloven en te veronderstellen dat ik niet alleen sta en dat ik ook nooit werkelijk verantwoordelijkheid zal moeten nemen voor mezelf en dat ik ook nooit mijn eigen beslissingen moet nemen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik mijn eigen beslissingen niet moet maken en dat ik mezelf niet moet sturen en leiden en begeleiden en dat ik niet voor mezelf moet zorgen en instaan omdat ik geloof dat ik mijn familie heb en dat die er altijd voor mij zal zijn om voor mij te zorgen, wat ik ook nodig heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet voor mezelf te willen zorgen omdat het makkelijker en aangenamer lijkt om voor mij te laten zorgen en mij te laten leiden en sturen door mijn familie die er altijd geweest is voor mij en waarvan ik geloof dat die er altijd zullen zijn voor mij omdat dat is wat ze mij hebben gezegd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring in mezelf van zelf medelijden, als een zelf sabotage mechanisme, waarin ik keer op keer mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf uit handen geef in de plaats van op te staan in het moment als mezelf in en als zelf verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat zelf medelijden een natuurlijke echt expressie is van mezelf als wie ik werkelijk ben - in de plaats van te beseffen dat zelf medelijden als een automatische energetische reactie in mezelf een emotionele reactie is die ik in mijn leven in interactie met mijn omgeving heb geleerd/geadapteerd om te kunnen overleven als een bewustzijnssysteem als de kopie van mijn ouders die ik mezelf heb toegestaan te worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf medelijden te gebruiken om niet op te staan als mezelf bij het zien van hoe onaanvaardbaar mijn ervaring in mijn leven is, maar om eerder nog dieper weg te zinken in het bewustzijnssysteem als energie - niet beseffend dat ik het op die manier alleen maar erger maak

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring van zelf medelijden door mezelf erdoor te laten bewegen/sturen en door erin te participeren in en als het geloof dat dit is wie ik ben - in de plaats van mezelf te bepalen als wie ik ben, in en als zelf respect en zelf ondersteuning

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan mezelf te ervaren en uit te drukken in en als zelf zekerheid, zelf ondersteuning en zelf respect door mezelf te hebben toegestaan te participeren in zelf medelijden en het zoeken naar medelijden van mijn omgeving - waarin ik mezelf absoluut niet ondersteun maar waarin ik net mezelf opgeef en laat vallen in een 'diepe put' van zelf medelijden als 'depressie' in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van zelf medelijden te gebruiken als een overlevings/beschermings mechanisme in en als mezelf als een automatische gepreprogrammeerde 'afsluiting' van het ego - dat naar boven komt wanneer ik mezelf in een situatie bevind in mezelf waarin ik de mogelijkheid heb om op te staan in dat moment als mezelf en mezelf te realiseren als het leven zelf - waarin ik dan in de ervaring van zelf medelijden denk dat 'het te moeilijk is voor mezelf' - in de plaats van te beseffen dat dit een excuus is om gewoon niet op te staan als mezelf en om terug te vallen in het ego via zelf medelijden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met en als de energetische ervaring van zelf medelijden in mezelf, als het gevoel/geloof dat ik 'speciaal' ben en dus 'medelijden' verdien en waarin ik mij absoluut niet gewaar ben van al de wezens in deze realiteit die elke dag lijden omdat ik mezelf heb toegestaan weg te zinken/kwijnen in een energetische ervaring in mezelf waarin het lijkt alsof ik de enige ben die bestaat en die belangrijk is in deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven en het gevoel te hebben dat ik belangrijk en speciaal ben in deze wereld omdat ik de energetische ervaring van zelf medelijden ervaar in mezelf - zonder ooit te beseffen dat ik die energie zelf gegenereerd heb door te participeren in gedachten over mezelf, en dat ik dus mezelf heb doen geloven dat ik 'speciaal' en 'belangrijk' ben, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is als ik met gezond verstand naar mezelf hier in en als de wereld kijk, waarin ik een wezen ben in de wereld tussen biljarden wezens zoals ik die ook hier bestaan gelijk en evenwaardig aan mezelf


zelf correctieve statements:

zonder ooit te beseffen dat ik die energie zelf gegenereerd heb door te participeren in gedachten over mezelf, en dat ik dus mezelf heb doen geloven dat ik 'speciaal' en 'belangrijk' ben, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is als ik met gezond verstand naar mezelf hier in en als de wereld kijk, waarin ik een wezen ben in de wereld tussen biljarden wezens zoals ik die ook hier bestaan gelijk en evenwaardig aan mezelf

in de plaats van te beseffen dat dit een excuus is om gewoon niet op te staan als mezelf en om terug te vallen in het ego via zelf medelijden

nooit heb toegestaan mezelf te ervaren en uit te drukken in en als zelf zekerheid, zelf ondersteuning en zelf respect door mezelf te hebben toegestaan te participeren in zelf medelijden en het zoeken naar medelijden van mijn omgeving - waarin ik mezelf absoluut niet ondersteun maar waarin ik net mezelf opgeef en laat vallen in een 'diepe put' van zelf medelijden als 'depressie' in mezelf

in de plaats van mezelf te bepalen als wie ik ben, in en als zelf respect en zelf ondersteuning

in de plaats van te beseffen dat zelf medelijden als een automatische energetische reactie in mezelf een emotionele reactie is die ik in mijn leven in interactie met mijn omgeving heb geleerd/geadapteerd om te kunnen overleven als een bewustzijnssysteem als de kopie van mijn ouders die ik mezelf heb toegestaan te worden

No comments:

Post a Comment