Saturday, September 24, 2011

het Medelijden-construct - of hoe Helpen van de wereld een Hel gemaakt heeft


de reden dat medelijden bestaat, als datgene dat ervoor zorgt dat wij het verlangen voelen in onszelf om te ‘zorgen’ voor iemand, betekent dat ‘zorgen voor’ en ‘geven om’ een heel onvoorwaardelijk iets is, we zorgen dus niet onvoorwaardelijk voor allen die bestaan, voor het bestaan, in elk moment één en gelijk. Maar we zorgen voor en geven enkel om zij die ‘hulpeloos’/’machteloos’/’zwak’ zijn.

Dit betekent dat we ook gaan wachten tot mensen werkelijk in een hulpeloze machteloze en zwakke positie zitten tot we om hen gaan beginnen geven, tot we een reactie voelen in onszelf en hen dus ‘opmerken’. Kijk maar eens naar al die mensen in africa, die we op het nieuws zien, helemaal uitgemergeld met die smekende blik in hun ogen van ‘alsjeblieft, help ons!!!’, en wij ‘goede’ burgers reageren meteen en denken ‘oh wat erg, we moeten snel geld inzamelen om hen te helpen, want dit kan zo niet!’

Maar we hebben nooit iets gedaan om deze situatie te voorkomen, we hebben gewacht tot het te laat was. En waarom? Omdat we eigenlijk niet werkelijk geven om een ander, dwz dat we geen rekening houden met de consequenties van onze daden op de rest van de wereld. En dus merken we de shit die we gecreerd hebben pas als het te laat is en als het vb een heel continent in de honersnood en de hel heeft gezet. En dan nog gaan we niet inzien dat dit onze eigen creatie was door ons niet gewaar te zijn van oorzaak-gevolg in alles van we doen in het besef dat we in een ronde wereld bestaan, waarin alles een invloed heeft op alles, iets beweegt en de rest moet mee bewegen (dus alles wat wij hier doen, heeft ook een impact op de andere kant van de wereld, en deze invloed werd alleen maar versterkt door het globale netwerkt tussen landen als de ‘internationale handel’ en overeenkomsten), neen, we gaan dan ‘medelijden’ voelen, en hen willen ‘helpen’. Waardoor we hen alleen nog maar meer vast ‘pinnen’ in de ‘hel’ waar ze al in zitten omdat we niets willen doen aan de oorzaak van dit probleem, we willen onszelf niet stoppen in de creatie van het probleem want dat is ons zelf, en dat wil zeggen dat we eigenlijk geen reet geven om een ander levend wezen.

Het hele construct van de baby die er volledig hulpeloos uitziet, die in ons de reactie van medelijden opwekt waardoor we gaan willen zorgen voor de baby, speelt eigenlijk ook helemaal in op het feit dat de mens eigenlijk een heel egoistisch wezen is, dat vanuit zichzelf niet geeft om een ander, maar dat dus een zekere motivatie, zoals ‘medelijden’ als een energetische reactie op het zien van een zekere situatie zoals een kleine baby die huilt, een hond die jankt, een poes die miauwt of een mens in Africa die vel over been is met een maag-en darmontsteking, nodig heeft om zogezegd te ‘geven’.

No comments:

Post a Comment